Esir düştü tüm duygularım seni gördüğüm an eline. Daha önce tanışmadığım bu duyguyla kaynaşmam da zor oldu. Denedim defalarca kaçmayı ama her defasında tilki misali geri döndüm. Nede olsa bağlanmıştı kalbim görünmez aynı zamanda kırılmaz zincirlerle. AŞK! Dedim bunun adına… Ama bu aşk değildi şimdi anlıyorum. Benim ki sadece ulaşamamanın verdiği bi çekimdi. Hem elimi uzattığımda dokunacakmışım gibi yakın hem de hiç ulaşılmayacak kadar uzak olmandı.
Günler geçtikçe yorulmaya pes etmeye başladım, takatim kalmadı peşinde koşmaktan. Sonra etrafıma bakmayı denedim ve gördüm ki ilgimi çeken başka yönler de var hayatımda. Senin peşinde koşarken arkamda kalanları görmedim. Güneşimdin sen benim. O derece parlak, o derece sıcak bir o kadarda yakıcıydın. Öyle kamaştırmıştın ki gözlerimi etrafa baksamda göremiyordum zaten. Fark etmeden surlar kurmuştum kendime senden başka kimsenin ulaşmamasını istercesine. Sonra yoruldum işte sen uzaklaştın sonra da…
Öyle büyütmüştün ki kendini geri dönmez yıkılmaz sanıyordun. Hâlbuki farkında bile değildin çoktan yenilmiş olduğunun. Ben izin verdiğim için böyle yükseklerde ve yüceydin ve şimdi yine ben izin verdiğim için yerlerdesin benim gözüm de.
Tarihtik biz bir zamanlar ve ben tıpkı fatih gibi o kırılmaz zincirlerden geçirdim gemilerimi. Açıldım şimdi yeni ufuklara geride kalan sen oldun. Şimdi ise yeni tarihler başladı bizim için… Savaşlar, yenilgiler ve galibiyetler bekliyor bizi. Ayrı coğrafyalarda oluşumuz farklı hayatlar yaşamamızı getirdi ardından. Artık yeni yaşamlar kuruyoruz birbirimizden ayrı. Her şeye rağmen birer birey olarak bulunmaya devam ediyoruz. Arada düşünsek de birbirimizi, bazen keşkeler kalsa da içimizde, umursamasak da yaşananları, kapısından dönsek de yeni maceralara yelken açma vakti. Zaten son kullanma tarihi geçmiş bir aşktı bizimkisi. Artık
ikimizde birer anıdan başka bir şey değiliz şimdi...