Nedamet...Genç kız pişmanlığın pençesinde kıvranıyordu.

Utanmak...İnsanın kendisinden utanması...

Bir başka açıdan bakıldığında takdir edilesi bir durum,övülesi bir meziyet.Pişman olmak ve bir daha yapmamaya kendi kendine söz vermek.Aynı hatayı,aynı ayıbı bir daha tekrar etmemek.Ayıpsa eğer ilkindede ayıp tekrar edildiğinde de yine aynı ayıp.

Pişmanlık...

Sevim aslında bunu defalardır yapıyordu.Ama her seferinde pişmanlık hissiyle dolup taşıyor,gözyaşları döküyordu.Annesinin sözleri kulaklarında çınlıyordu:

---Eğer ilerde anne olursan,benim ne demek istediğimi ,neler hissettiğimi ancak o zaman anlarsın.Şimdi sana tüm bu söylediklerim birer saçmalık gibi geliyor,inan kızım bu hareketlerinden dolayı çok pişman olacaksın.Senin yanında olamıyacağım o günlerde,senin bu günleri hatırlayıp çok üzüleceğinden adım gibi eminim.Ama ister inan ister inanma,o günler geldiğinde üzülmeni hiç istemem.Evet pişman olmanı isterim.Pişman olacaksın ki Allahtan af dileyeceksin.Kendini af ettirmen için,dualar edeceksin.Unutma kızım pişmanlık çok ama çok değerli bir haslettir.Pişman ol ve ağlayarak yalvar Allah’a...

Henüz annesi yanındaydı.Annesinin yapmasını istemediği,kızdığı sinirlendiği tüm kötü huylarına ısrarla devam ediyordu Sevim.Gün gelecek pişmanlıkla gözyaşları dökecekti annesine göre.
Ama annesi bilmiyordu ki şimdiden gözyaşı döküyordu kızı...Şimdiden o günleri düşünerek nedamet hissiyle kavruluyor,annesi ölmüş te annesinin yokluğunda kalmışcasına üzüntülere gark oluyor ve keşke yapmasaydım.Keşke annemi üzmeseydim.Azarlamasaydım annemi çocuklar gibi.Keşke inadına inadına hareket edip ağlatmasaydım annemi...

Keşke...Keşke...Keşke...

Bu sefer kararlıydı.Nefsine karşı verdiği savaşta pes etmiyecekti.Annesi henüz yanındayken,bir gün herhangi bir sebeple ayrılık gelip çatmadan,annesinin gönlünü alacaktı.Biliyordu,adı gibi emindi,annesi hemen af edecekti kendisini.Öyle büyük bir merhamete sahiptiki canısı annesi...Tüm anneler öyleydi aslında.Yeterki evlatlar bir adım atsınlardı,sevgi adına pişmanlık adına...

Yarattığı kullara bu kadar merhamet veren Allah,kimbilir ne kadar merhametliydi ve af ediciydi.Annelerin kat kat kat fazlası şevkate sahip O Yüce Rab!Kendisini muhakkak af ederdi...

----Af et Allahım!Sen Rahman’sın Rahim’sin...Pişmanım,günahlarımı bağışla...

Gözyaşlarını sildi.İçine bir ferahlık çkmüştü.Daha fazla geç olmadan hemen annesinin yanına gidip sarılımalıydı boynuna...

Daha fazla geç olmadan...


asude_vuslat