İnsan, en çok, belirsizlikten korkar.
Ne olduğunun, nerede olduğunun, nasıl yaşandığının belirsizliğinden.
İnsanın, kendisi ile en büyük savaşı başlar, böyle zamanlarda.
Öyle sorular düşer ki yüreğinin en derinine.
İki kişilik oyunun, en can alıcı noktasıdır bu.
Birine sonsuz güç verirken, diğerini ezer geçer.
Sevgi arsızı gibi hisseder insan, kendisini.
Dilenci gibi hisseder.
Kim kime verir bu gücü?
Kim kimden almıştır?
Bilinmez.
Gidenler, dönüşlerinde buluyorlarsa bıraktıklarını, bıraktıkları yerde, acımasız, haksız hatta vicdansız bir güçtür, ellerine geçirdikleri.
Adı nedir bu gücün?
Sevgi?
Tutku?
Salt, yalın zaaftır, karşıdan alınan.
Gidememek, zayıflıktır.
Bilmek arzusudur, “ Neyim?” sorunun yanıtını.
Issız kalmaktır.
Beklemektir.
Her beklemede, sanmaktır.
Yanılmaktır, her seferinde.

Eser Aslanlı
izmir