Yaşamak için hiçbir nedenim kalmadı artık.Tek sen vardın ama sende gittin,hani demiştim ya ‘‘önceden hep ben sahte gülücüklerin arkasına saklanıyordum senle birlikte o sahte gülücüklerin yerini gerçek gülücükler yer aldı’’diye.Sen gidince ben yine o sahte gülücüklerin arkasına saklandım.Her seferinde o sahte gülücüklerin arkasına saklanmaktan bıktım artık. Yine maske takıyorum.Hiç kimse yüzümü görmediği için
herkes yine beni mutlu olarak görüyordu ama içimde olup bitenleri kafamın içinden geçenleri bilmiyorlardı.İçimdeki esen rüzgarları,oluşan fırtınaları bir tek ben biliyordum. Belki kahkahalar atıyordum onların yanında ama tek başıma kalınca o kahkahaların yerini gözyaşları alıyordu.Hıçkırıklara boğuluyordum.Belki sende benimle aynı durumdasın belki sende ben gibi sahte gülücüklerin arkasına saklandın..belki sende maske takıyorsundur.
Biliyor musun bazen gülmeyi bile beceremiyordum herkesin içinde kendimi salıyordum gözyaşlarına boğuluyordum yada senin sinir olduğun bir gülüşüm vardı ya o şekilde gülüyordum.Onlarda sen gibi bana kızıyorlardı.