Yine Alizede; ilhamlarımı en güzel bir halde karşılayan o çay bahçesinde Fuat’la konuşuyorduk. Bana içini döktü. “Memed” dedi, “ Benim hayatta en nefret ettiğim şey ne biliyor musun? Menfaat uğruna yapılan dostluklar. Bunun daha ötesinde ise; başta kendisini bizim kardeşimiz olduğuna dair dem vuran, ardından düşmanımızın bile bize yapmaktan çekindiği o kalleşlik girişiminde bulunması. Haklıdır elbet. Onun anlatmak istediği mevzuyu biz beraber yaşadık. Sonra devam etti: “ Bilirsin Memed, biz bu dost çatısını oluşturduğumuz zaman – tabi çatı sanmışız – aramızda bizi birbirimize düşürtecek sebebin maddi bir mesele olmasın dedik. Biz – güya – bu dostlarımızı nice senede bulduk ama temelinden gıcırtıların gelmesi fazla gecikmedi.”
“Zayıf dost, dayanıksız dostluklar var mı bilmem. Bana göre zayıfsa dost değildir. İşte benim en fazla yakındığım durum ne biliyor musunuz? Şuana kadar – yani işi bitene kadar – dost olduğuna dair dem vuran, ama bu kavramın az birazına bile vakıf olamayan, yada olup da icraatta tembellik yapanlar yok mu!.. Hazır mevzu gayet açık bir hal almışken bizim halimizi özetleyen öğütleyici bir fıkra anlatayım: Bir gün dost bildiği insanların vefasızlıklarına şahit olan bir adam kendi kendine şöyle bir karar almış: Bundan sonra kendisine yapılan her vefasızlık başına tahtaya bir çivi çakacak. Gün gelmiş bu adamın elindeki çiviler bitmiş. “Madem çiviler bitti bundan sonra bana yapılan vefasızlık başına bir çivi sökeceğim, tahtadan” demiş. Ve dediğini aynen yapmış. Ve son çiviyi de söker sökmez birden gözlerinin önünden mana perdesi kalkmış. Bakmış ki gerçekten yüreği de bu tahta gibi delik deşik. Ve yüzü her zamankinden biraz daha kırışır ve alnındaki çizgiler biraz daha belirginleşir.” Ve devam etti: “Biliyor musun Memed, bu bizim durumumuz bu adamın durumundan daha vahim. Çünkü tahta, bir sürü çivilerle delik deşik edilmiş ama bize yapılan vefasızlıklar ne kadar çok olmasa da birkaç tanesi bizim yürek tahtamızı çatlatma da yetti.” ( Fuat ile sohbetimiz burada sona erer.)