Tarlada karasabanda, ekinde orakta onlar…
Güneşin altında çapada topraktan ürün toplayan onlar…
Bazen karasabanda koşulan ve sırtında sepet, sırtında küfe, sırtında odun taşıyan onlar…
Bir avuç tarlasından aşını, ekmeğini, ilacını çıkarmak için sabahtan akşama kadar toprakla savaşan onlar…
Kızgın güneşin yaktığı elleri ayakları nasırlı, her gün bağırlarında yoksul umut, alınlarında buram buram terle çalışan onlar...
Yoksulluğun kahrolası sefilliğin “alınyazısı” olan ve köyünden başka köy, ağasından başka ağa tanımayan onlar…
Davarı güden, tomruğu ormandan çeken, daha genç yaşta çöken bu insanlar onlar…
Çamurda doğup, çamur içinde büyüyen ve gaz lambasıyla gün ışığından başka ışık bilmeyen ve Mehmetçik’lerin babası, anası ve cephede göğüs göğse savaşan yine onlar…
Bir bereketli yağmur için ellerini umutla Tanrıya açan, bir dolu ürün kaldırdığınca toprağından şükür üstüne şükür eden onlar…
Yoksulluktan çocuklarını okutamayanlar ve emellerini yok pahasına eriten, Fabrikada işçi, yapılarda usta , ağanın yanında ırgat onlar…
Hele bilinçli gibi kravatla dolaşan karın tokluğuna çalışan gene farkında olmadan ezilen onlar…
Yoksulluktan keçi yollarında katırla hastasını taşıyan;en ilkel şartlarda doğum yapan ve sıtmadan ve kuduzdan ve veremden ölenler onlar…
Gün batımlarında bir nehir gün doğumlarında bir türküdür onlar….