Bir güvercin kanat çırptı, kanadında yaşam saklıydı.Yaşama sevincini taşıdı gökyüzüne. Bir rüzgâr esti, muştular savurdu her yere.Yağmur bulutları, toprağa bıraktı damlalarını; sevgi tohumları filizlendi her yerde. Akşam kızıllığını giyindi; Güneş yavaş yavaş çekildi evine. Mutluluk girdi düşlerime. Düşlerim dünyanın en uzak köşelerine yol aldı.Yollar bir yılan sürüngenliğinde, uzadı gitti bilinmezliklere. Şimdi, bir hayal evreninden akıyorum sonsuzluğa. Bir camsız pencereden bakıyorum, ömür denen sahnelenmiş senaryoya.

Dünyanın yalan olan kısmında emeklemekteyim şimdi. Gerçek olan kısmı mı?İşte o, bilinmezliklerin içinde, ortaya çıkacağı günü beklemekte. Ben de bilmediğim yollardan, tanımadığım insanlardan bir avuç mutluluk beklemekteyim. İnanın kendim için değil; hırpalanmış yürekler, kan çanağına dönmüş gözler için… Mutluluğun yanı başında olduğunu bilmeyenler için… Ben, o bir avuç mutluluğa deryalar dolusu mutluluk ekleyeceğim. Ruhumu serinletici bir çift söz beklemekteyim. İnanın kendim için değil, yeise düşmüş ruhlar için. Ben, o bir çift söze, birçok mana yükleyeceğim.

Bir ovanın ortasından geçiyorum şimdi. Dağıtıyorum elimde ne varsa.Yüreğimde ne varsa… Ruhumda ne varsa…. Kan ter içinde korkulu düşlerden uyananları, bir pınar serinliğinde ferahlatıyorum. Uzatıyorum ellerimi, “tutun!” diyorum. “Tutun! Ben kimseye kötülük edemem. Ben, yüreği sevgi pınarı gibi çağlayan… Ben, merhamet hamuruyla yoğrulmuş olan… Ben, sahip olduğu her şeyi paylaşan… Daha ne bekliyorsunuz? Uzatın ellerinizi, avuçlarımdaki sıcaklıkla ısınsın elleriniz. Açın yüreğinizi, yüreğimin volkanında kaynasın taş kalbiniz… İnanın, kendim için değil istediklerim. Sevgiye, merhamete, ulvi duygulara, hasta ruhlara… “Uyanın!” diyen haykırışları duymayanlara …İnanın kendim için değil istediklerim. Bütün İnsanlığa… Hayat, geride bırakılan değerlerle anlam kazanır ya…

İşte ben, içinizdeki yaşama sevinciyim! Siz izin verirseniz, ben de boy veririm…


Ülkü Duysak
2009