“zor be ustam, zor… Gittikçede her şey zorlaşıyor. Artık tıkandığımı hissediyorum. İnsan ölmeden önce tıkanırmış ya, sanki biraz ölüyorum gibi. İnan, zor be ustam!”



Elime bulaşan mürekkep kadar ait değilim hiçbir şeye. İçim o kadar dolu ki, ağlamayı bile özlüyorum. İnan gözyaşlarımı görmeyeli çok uzun zaman oldu. Dilimde köhneleşmiş bir sözle avutuyorum kalbimi… Ben, yani o çok sevdiğin çırağın bir zamanlar çok seviyormuşum. –miş’li zamanlara sığdıramadığım o aşk, bana neler yaptırıyor şimdilerde. Sıradan bir insandan bile daha sıradanım. Basit ve akıllanmaz bir budalayım. Ustam olmuyor, yapamıyorum; avuçlarımdan kayıp gidiyor zaman ve ben hala yalnızım…

Ruhumdaki değişimleri anlatsam, bir arpa boyu yol alamayacağımı çok iyi biliyorum. Adım gibi eminim buna, etrafımı saran bir anlaşılmazlık var ve ben buna şaşkınım! Herkesin yaptığı birçok somut olayı yapamıyorum. Ya canım istemiyor, ya da bilemediğim bir sebep atıyor beni çıkmazlara. Sanki uyku halinde gibiyim. Yaşamak, rüya kadar çoğalıyor bedenimde ve o çok sevdiğim hayallerde yok artık! Asla inanmadığım bir çığlık, içimde, ta yüreğimde haykırıyor. Yanlış bir sese bırakıyorum bedenimi, koşulsuzca…

Kimseler bilmiyor ne halde olduğumu. Geçirdiğim birkaç hastalığı, sorun ettiğimi düşünüyorlar belki de. Oysa kalbim, kocaman bir soru işareti gibi çalışıyor. Dursa, duracak içimdeki felaket. Ama durmuyor ve hiçbir şeyde durmuyor bu yüzden. Biraz daha dayan yüreğim… Eksik ve hüzünlü yanımız, elbet bir gün kavuşacak umudumuzla. Bak işte o zaman zaferimizi kutlayacak kadar gücümüz olacak. İnanıyorsun değil mi bunlara, inan lütfen! Nefesimizi yarının güzel günlerine harcayacağız, sen ve ben…


Gençliğimden beri verdiğim mücadeleyi, kaybetmek üzereyim. Bir çıkış kapısı aradığımı düşünenler var ama yanılıyorlar. Bu dünya beni pek kandıramadı ama ürküttü. Sevdiğim bir işi yapmanın, yine haklı heyecanı var içimde. Her yandan uğradığım haksızlıkları artık yok sayıyorum. Hayatın bana yapamadığı o kötülüğü, şimdilerde kendime yapıyorum. Avutuyorum ruhumu ve kanıyorum bazen her şeye… Doğarken girdiğimiz o mücadelenin sonunda hep ölüm olduğu sürece, çokta haksız değilim bu yolda. Günahlarımı da aldım yanıma. Sessizce ve derinden mırıldanarak geçerken bu hayattan, aklıma son kez sen geldin be ustam, o yüzden dertleşmek istedim seninle… Yüreğine sıkı bak, olur mu?


İnan kimin için yaşadığımı bilmiyorum ama kimin için öleceğimi biliyorum…


Emre onbey