Yalnızlık dibe vurdu imkansızlığında.

Umutlar avutmuyor artık beni. Umutlarım uçurumun kenarında kendi intiharına hazırlanıyor…

Yüreğimden kelebekler uçuruyorum sensizliğin baharına. Her tükenen umudu yüklüyorum kanatlarına; kelebeklerin ömrü kısalığında son bulsun acıtmasın yüreğimi umutsuzluk diye…

Yokluğun içimi yakıyor sevgili…

Varlığının hayaliyle söndürüyorum yangınımı. O an yüzümü görmeni ne çok isterdim bir bilsen. Tek gülümsediğim zamanlar çünkü: o anlar… Gerçeğe dönünce düşüncelerim anlıyorum gülmek harammış bana, yüzüme yakışan tek şey hüzünmüş meğer…

Sensizlikmiş benim kaderim. Artık kabul etti bunu yüreğim.

Yokluğuna hazırlanıyorum sevgili. Kalbim, sevgim, hayatım, sensiz bir ben yaratıyorum.
Sensizliğe süsleniyorum şimdi. En güzel makyajımı yaptım. Senin sevdiğin gibi taradım saçlarımı… Elbiseme uygun seçtim ayakkabılarımın rengini de: Siyah.

‘ Hüzün çiçeğim’ derdin ya bana sen. Bak giyindim bana yakışan en güzel hüzün elbisesini. Sakın ha… Kimse ‘çıkart üzerinden o elbiseyi’ demesin bana. Çünkü
bundan sonra ne giysem emanet durur bende…


Ayşe Duran