Leyla hanım gözlerini kapadı,sakin bir şekilde uykuya daldı,yada öyle görünüyordu.Ama gözlerinden damla damla akan gözyaşları ne durdu ne uyudu...Süzüldü aktı aktı yanaklarından sicim gibi...

Aradan bir ay gibi bir zaman geçmişti,Leyla hanım ilaçlarını almasına rağmen pek fazla toparlayamamıştı kendisini.Sabahtan akşama kadar pencerinin önünde oturup gözyaşlarıyla simitçi çocuğun gelmesini bekliyordu.Gözlerini mıh gibi çivilemişti adeta karşı kaldırımın taşlarına...

Annesine ve ailesine hiç bahsetmemişti simitçi çocuktan ve şüphelerinden.Emin olmak ve ondan sonra konuşmak istiyordu.Annesini boşu boşuna heyecanlandırmak ve akabinde sonuç olumsuz olursa onu üzmek istemiyordu.Zaten senelerdir yatağa mahkum olan annesini bir kez de kendisi yıkmak istemezdi doğrusu.Komşusu da sağ olsun Leyla hanımı bu şekilde yönlendirmiş ailesini arayıp haber vermesini engellemişti.

Bugün yine pencerenin önünde bekleyen Leyla hanımı bir süpriz bekliyordu.Yeğeni olduğundan neredeyse emin olduğu simitçi çocuk az sonra kapıyı çalacak ve Leyla hanımın karşısına çıkacaktı.
Kapı çaldığında yüreği kuş gibi çırpınmaya başlamıştı sanki içine doğmuştu.Kalktı koşarcasına gitti kapıyı açmaya.Karşısında hiç görmediği yabancı bir kadın,çok sevdiği kankası ve O simitçi çocuk vardı şimdi...

asude_vuslat
Leyla hanımın gözleri simitçi çocuktan başkasını görmüyordu.Ellerini uzattı çocuğun ellerini tutup öptü kokladı.Çekti kendisine sarıldı sıkı sıkı.Yabancı kadın gülümsüyordu oğlunu ve Leyla hanımı izlerken.

----Ben Mehmetin annesiyim.Komşunuz anlattı bana sizi ve hikayenizi.
Leyla hanım çocuğu bırakmadan kollarından,baktı kadına.Daha yeni görüyordu kadını.Kankası söze girdi hemen:

----Bu hanım Mehmetin annesi.Parkta rastladım kendilerine konuşurken tesadüfen öğrendim senin söz ettiğin çocuk olduğunu. Mehmetin simit sattığını söyleyince annesi,dikkatlice bakınca,Mehmet’in senin oğlana çok benzediğini fark ettim.O zaman anladım senin bir aydır beklediğin simitçi çocuk olduğunu.

Leyla hanım çok sevinçliydi.Ama gözlerinden hala seller gibi yaşlar akıyordu.Sesi titreyerek konuştu:
----Anlattın demi?Söylesene benim yeğenim demi bu çocuk?
Kankasının yüzünde güller açıyordu ve o da başlamıştı şimdi ağlamaya....Ve Mehmet’in anneside ağlıyordu.Mehmet şaşkın şaşkın bakıyordu, durup,durup kendisini öpen ilk defa gördüğü bu kadının kollarında mıncıklanırken ...
Fazla söze gerek yoktu.Leyla hanım iyice coşmuştu artık.:
----Canım yeğenim...Benim tatlım.Biliyordum!Biliyordum!Görür görmez anlamıştım zaten...
----Çıkan gürültüye, apartman komşuları birer, birer çıkmaya başlamışlardı evlerinden.Meraklı bakışlarla izliyorlardı olan biteni...

Leyla hanım kendine geldiğinde, Mehmet kucağında olmak üzere kendisini, salondaki kanepenin üzerinde buldu,yine gözlerinden yaşlar akarak...İnanamıyordu şimdi,bu yaşadıklarına.Ellerini kaldırıp:
----Allahım şükürler olsun sana ,Sen büyüksün, Sen Rahman’sın Sen Rahim’sin...
Arka arkaya aklına gelen tüm duaları sıralıyordu şükr adına,teşekkür adına...
Leyla hanım yıllardır kayıp olan ağbisinin oğlunu bulmuştu ve henüz ağbisini soramamıştı bile.Acaba ağbisi yaşıyormuydu? Ve nerelerdeydi?Bunca zamandır...

Bütün bu sorular ve cevapları çok yormuş ve yıpratmıştı Leyla hanımı yıllardırŞimdi sadece yeğeninin saçlarını okşuyor ve bu anın tadını çıkarıyordu.Rabbine dualar ederek...