E: Yaşam nedir?
K: Bilmiyorum, tutamadığın zamanın içinde debelenmek belki, belkide can çekişmek..
E: Ya aşk ? ona ne diyeçeksin?
K: Nefes almak.
E: Nasıl?
K: Kafana geçirilmiş bir poşetin içinden bir anlığına kurtulmak ve derin derin nefes almak.
E: Evlilik?
K: Tiyatro.
E: Ne alakası var?
K: İlk başta repliklerin aklındadır, Söyleyeceklerin kolayca çıkar ağzından,sonra boçalamaya başlarsın kulağının bir tanesi hep perde arkasındadır yani hep yardım alırsın zaman geçtike kelimelerinin kendine ait olmadığını anlarsın ve sahnenin kapanmasını beklersin bir an önce.
E: Ya ölüm?
K: işte o en kolayı , kurtuluş.
E: saçmalama ne kurtuluşu?
K: Bak şimdi gençken zaman umrunda değildir ne yaptığını bilmeden debelenir durursun hayatta sonra karşına biri çıkar ve bir anda çiçeklerin nasıl güzel koktuğunu fark edersin yada ağaçta öten kuşların neler fısıldadığını bu sayede nefes almaya başlarsın, dünya tam yaşanacak yer dersin, sonra bunları sana tattıranla evlenirsin ve mutluluk bu dersin. Araya bir kaç beyaz yalanlar girmeye başlar sen farkında olmadan, kirlenmeye başlarsın bu seferde nerde ne zaman hangi beyazlığı kullandığını unutursun, sonra gider başkalarından yardım istersin herşey yoluna girdiğini sandığında bir bakmışsınki girdiğin yol senin değil, yani başka birileri daha aynı yolda yürümüş ve ayak izlerini bırakmıştır sense arkana baktığında çoktan geldiğin yolu kaybettiğini fark etmişsindir.Çaresiz ayak izlerini takip etmeye başlarsın her adım atışın bir öncekinin aynısı olduğunu fark edersin ve sonun gelmesini istersin işte o zaman karşına o çıkar ve adı da ölümdür. şimdi ben sana soruyorum yaşıyormusun?
E: Hayır . Sadece ayak izlerini takip ediyorum.