yaşamak sessizliğin içinde yaşayabilmek sana koşamamak acı verici olmustu.Yine sonbahardı,hüzündü hersey ve yağmur damlaları sevişiyordu dünya alemin önunde özgürce şevişiyordu.Bulutlar sewmemişti yalnız kalan şehri ve gidiyordu martısız denizin gölgesine.Sürekli yumak oluyordu özlem, boğazimda kelimeler artık saklanamıyordu bişeylerin ardına; ha bu arada telefonum çaldı özlemim giderir sandım ama arAyan sen değilsin boşver dönelim buhranliğa arayalım senin kokundaki sarhoşluğu.KASIRGALAR KOPARMAK İSTEYEN YAZAR neye uğramıstı, yanlızlık yıkmışmıydı onun memleketini.Güzel gözlü kadınları seviyormus yazar ve sadece ona şiir okumus, güzelliğini görse yada gözlerini; kii o şart kipini düşünmek bile istemem, şurdan biraz alkol almalı seni hatırlamalı biraz ama seni hatırlamalı soğuk bi odada loş bi ışıkta tartiştiğimiz gibi hatırlamak isterken sessiz geceye bırakma beni ne olursun kaybolmak istemiyorum..Ferfeciri çalma bana yine elime aldım siir kitabını yapma okutma sarhoş halimle bu ezgileri birakma. Bi dağin tepesinden hızlanamam yoksa kaybolurum her bir anın gölgesinde hani, yaşiyoruz ya seninle burda onun için kaybolurum gölgende,bırakta yağmura bağirayım çalsın ezgimiz içinde olduğum durum sen değilmisin?İnceden geldi yine bulut inceden yağdırdı yağmurunu sana koşmuştum ya bi yağmurda nasıldı bilmem ama yağmurdu, kadEhim boşalmiş doldur gel yanıma sana okumak istediğim sen varsın çok üzgünüm teşekkürler beni bu hale getirdiğin için...