Gökyüzü yüreğimiz gibi zift karası, yüreğimiz geceye inat yıldız besliyor. Yıldız ki; yolumuzu cürmü kadar aydınlatır.
Bir çay bahçesindeyim. Fazla ışıklandırması yok, masaların düzenine pek önem gösterilmemişse bile inceden çalan, kulağımdan girip efkarımın en hassas noktasını okşayan şarkılar unutturuyor dikkat ettirmiyor pek de önemli olmayan böyle teferruatları.
Oturduğum masanın hemen üstünde ışıldaklar, masada çayım, serin serin esen rüzgar.. yeter bana bunlar. Masamın etrafınfaki diğer teferruatlardan banane.
Güya arkadaşlarla buluşacaktık. Arkadaşları evden alacaktım. Alize Çay Bahçesinde çay içecektik. Nedim; bize nispeten daha uzun arkadaşım yine her zamanki gibi kendi bayat esprilerini yapacak biz maksat laf olsun torba dolsun diye onaylayacak ve gülecektik. Ama sıcak esprilerde etmiyor değil tabi. Ve ben itiraf ederim ki; ben Nedim’i biraz da bundan dolayı seviyorum. Hamdullah ve Fuat yine çıngıraklı kahkahalarını atacaklardı. Nedim’in ya sıcak yada bayatlaşmış esprilerine tabi. Ha, bide aralarında konuşur kahkaha atarlar; biraz garip gelebilir ilk bakışta ama ne için güldüklerini de bilmezler ya. Biz arkadaşlar alıştık buna, eksik kalmayalım diye biz de bu hallerine güleriz.
Çayımın dumanı üstünde. Biliyorum gelmeyecekler. Burda yani Alizede olduğunu bilmiyorlar. Çayımın dumanı tükenecek ve içmeden soğuyacak. Biliyorum yine gelmeyecekler. Ne yalan söyleyeyim; biraz iyi oldu görüşememiz: Allah’ın takdiri pek iyidir bizim kör arzularımızdan. Bu kaderin cilveleri ilk seferde bize kötü görünse bile. Nedim’in koyu bir o kadar da esprili sohpetine iştirak etmek zorunda kalacaktım. Belki de Hamdullah’la; bana göre abus subuk O’na göre bir siyaset yada fikir meydanında bir devlet meselesi tartışması havasını taşıyan bir laf dalaşına girecektik. Fuat gerekirse konuşacak, söyleyecek bir şey bulamadığında yüzünü buruşturup tarafını hal diliyle belli edecekti. Bu eserimin girişini yazmam için iyi oldu gelmemeleri.

(“ARKADAŞLAR ARASINDA” İSİMLİ ESERİMDEN.)

MEHMET DURAK

2009/ DİYARBAKIR