Senin için sarf edilmiş sadece birkaç söz var etrafta… Kalakalmış sayfa aralarında, başlarında, sonlarında… Oturup bakıyorum senin için ne yapmışım, ne yazmışım, ne yaşamışım diye… Etrafta hiçbir şey yok! İnanır mısın, 2-3 ayda bir gördüğüm seninle ilgili rüya/kabuslardan başka hiçbir şey yok elimde.

Bazen hissettiğim varlığın –sadece varlığın– bazense sadece bunu hissetmenin karşı konulmaz burukluğu. Bilmiyorum neydi paylaştığımız(!) ya da paylaşmak istediğimiz; yok oldu!

Herkeste olan birkaç fotoğrafın var dijital ekranlarda. Bütün hislerimin kontrastını arttırarak bakıyorum onlara; ama fark ne biliyor musun? Fotoğraflar herkeste var; ancak sen sadece bana bakıyorsun.

Keşke, diyorum; birkaç söz daha olsaydı sarf ettiğim/edebildiğim, sana ya da hayaletine. Ama yok işte!

İçimde bu tuhaf burukluk ve onun verdiği tutuklukla seni bekliyor/sana demleniyorum.