Dönülmez olsa da gittiğim yollar, sonum kötüye varsa da tutma sahipsiz ellerimi… Çıplak ayaklarımı denize, sevdalı gözlerimi ufuklara gömdüm… Aldım emanet yüreğimi yola koyuldum…

İçimi dökmesem de anla halimi… Ağlamaklı vazgeçilmez bekleyişlerim olsa da koynumda, kaldırma üzerimden geceyi… Gözlerinin yıldızlarına tutundu yarınsız umutların gecesinde yüreğim… Düşme karanlıklara, sende gerçeklerime tutun hadi..

Delik deşik ederken yokluğunu, bütün harflerim sessiz… Denizsiz, yosunsuz, martısız bir İzmir düşümde, yarım… Sensiz ben gibi… İskelede gözlerinin denizini bekliyorum, işlemiyor vapurlar biliyorum… Nedensizce umutlar ekiyorum yokluğunun boşluklarına…

Dar vakitlerde durma sevgili… Yaşamak ölümden beterken vur yumruklarını geceye… İlk defa ağla… Son defa ağla… Gözlerinden silme gülüşlerimin gamzesini… Bana inat sesli harflerin olsun sevdadan yana dudaklarında…

İskelenin kapısını aç hadi…
Boğ beni varlığının denizinde
“Mekanım gözlerinin cenneti olsun”

Ayşegül TEZCAN

30/07/2007