İNSANSI MAKİNELER



Kalabalık her yan. Herkes kendi telaşında. Kimsenin kimseyi umursadığı yok. Kurgulanmış tutsak yaşamların insansı makineleri her kes. Unutmuş düş kurmayı. Unutmuş insan etten kemikten olduğunu. Kendi sahte yaşamların, kanıksanmış yalnızlıkların tutsağı herkes.
Başını kaldırdı çocuk Gözlerinin içine baktı gelip geçenlerin. Kadınların, erkeklerin, yaşlıların, gençlerin. Kimsenin bakışları kalmadı gözlerinde. Hiçbir bakış görmedi kaldırımdaki çocuğu. Hiç kimse duymadı sessiz çığlığını. Kimsenin belleğinde yoktu çocuk
Kimsenin gözleri onu görmeye kodlanmamış, kimsenin belleğinde sesi kayıtlı değildi. Hiçbir bellekte tanımlı değildi çocuk.
Sustu çocuk. Vazgeçti karşıya geçmekten. Dışarıdaki yaşamdan umudunu kesti çocuk. Ona yer yoktu koca kentin sokaklarında. Yasaklamışlar engeller koymuşlardı ona. Yüreklerinde de yer kalmamıştı bir çocuğun düşlerine. Sustu çocuk. Kollarına kuvvet. Çevirdi tekerlekli sandalyenin tekerleklerini. Hızlandı, hızlandı. Sıktı dişerini. Yaşlar aktı gözlerinden. Umudu yitik. Hızlandı, hızlandı. Daha, daha. Yuvarlandı kaldırımdan. Fren sesleri çocuğun çığlığında. Sustu çocuk. Sustu koca şehir. Uyandı insanlar. Utandılar insanlıklarından.