Eflatun’a sormuşlar;
İnsanoğlunun sizi en çok şaşırtan iki davranışı nedir ?
Eflatun tek tek sıralamış,
Çocukluktan sıkılırlar, büyümek için acele ederler.
Ne var ki sonra geriye bakıp çocukluklarını özlerler.
Para kazanmak için sağlıklarını yitirirler.Sonrasında ise sağlıklarını geri almak için para öderler.
Yarınlarından endişe ederken bugünü unuturlar. Sonuçta, ne bugünü, ne de yarını yaşarlar. Hiç ölmeyecek gibi yaşarlar. Ancak hiç yaşamamış gibi ölürler

Hayatın anlamsızlığı sendromunu çoğumuz zaman zaman yaşarız. Her şey yolunda gidiyorsa, moralimiz bozuk değilse, bir de bizi mutlu edecek ekstra olaylar olmuşsa, hayat çok anlamlıdır ve yaşamaya değer oluyor.Bazen de hayatımızda istemediğimiz şeyler,tüm olumsuzlukları, sıkıntıları ile beraber bir karabasan gibi üzerimize çöker;böyle olunca da değerlerimizi, hayallerimizi umutlarımızı kaybettiğimizi sanıp kendimizi, bitmek tükenmek bilmeyen karanlık günlerin, gecelerin içine hapsederiz .Bizi aydınlatacak bir ışık bekler, ona ulaşmak için hiçbir şey yapmadan yazılmış olduğuna inandığımız kaderimize terk edip bırakırız kendimizi. Artık bir hayalet misali, kendimizin gölgesi olarak yaşamaya başlarız; tüketmek için sahip olduğumuz hayatı.


O günlerde Ece Temelkuran’ın bir köşe yazısından koparıp içime attığım şu sözler ruhumda bir şok etkisi yaratarak hayatın yüzüne bir kez daha yeniden bakmamı sağladı.

Kimin hayatını yaşıyorsun sen?
Kendininkini mi? Öyle mi? Hep mi?
Dursan baksan şimdi ne kadar kendin kaldın bu hayatta?
Kendinde ne kadar sen varsın?
Dursan baksan şimdi, kendini ikna ede ede ne kadar yol gittin kendinden?
"Olması gereken bu" diye, "Hayatın zaten pek fazla numarası yok" diye? "Zaten daha ne olacaktı?" diye...
"Burası iyi, güvenli" diye diye diye diye...
Ne kadar yol gittin kendinden kendine hikayeler anlata anlata? Düşünsene, o hikâyelerle ne kadar çok zaman oyalandın aslında başkasının olan hayatlarda?
Oysa bir gün...
Kendine geri yürüyeceksin. Bu yüzden dikkat et de fazla uzaklara gidip geri dönüş yolunu kaybetmeyesin.