Geçen gün hava çok güzeldi. Arkadaşım aradı
" Yürü Alsancak’ a gidelim " dedi.
" Kusura bakma ama o kalabalığın arasına giremeyeceğim. Atlayalım arabaya Narlıdere sahiline doğru gidelim " dedim.
" Tamam " dedi.
“ Hadi “ dedim “ Gelinimi arayayım. Alsın torunu da hep beraber gidelim “.
Gittik Biraz sahilde dolaştık. Torun hava aldı. Sonra çimenlerin ortasında, harika bir yerde, yemek yemek için oturduk.

Oradan buran derken söz evliliklere geldi. Kadın erkek ilişkileri. Neyi nasıl yaşamalı? Hangisi doğru hangisi yanlış? Herkes kendince, kendi penceresinden, bir şeyler söyledi. Biz büyüğüz ya. Tecrübeliyiz, çok biliyoruz ve hayatı çözdük ya. Hani mesela. Bir felsefe. Bir döktürdük ki, olmaz böyle bir şey.

Gelinim çok sakin bir şekilde bizi dinledi. Ve dedi ki
" Ben kıyamıyorum". Eşi, yani oğlum, için söyledi bu sözü.
" Kıyamıyorum "…
" Hadi " dedim "Bu sözü açalım. İnsan kime kıyamaz?"
" Sevdiğine " dedi gelinim. " Tam çocukla doludizgin koştururken eşim öyle bir şey istiyor ki bir an için öf diyorum. Ama sonra kıyamıyorum, bir şekilde zaman yaratıp, istediğini yapıyorum. Çünkü öyle anlarda o da bana kıyamıyor ki….Bana göre sevgiyi en güzel anlama ve anlatma yolu budur. Kıyamamak "

Sustum.
Sustuk
Öylesine derin bir sözdü ki söylediği.
Kıyamamak.
Düğümün çözüldüğü noktaydı belki.

Henüz çok genç ve yolun en başında bir kadın, eş, anne olarak öyle bir şeydi ki söylediği.
Arkadaşımla birbirimize baktık. Sanki birbirimize
" Yedin mi lafı? Kalk bakalım altından kalkabilirsen " der gibi.

Gün bitti, eve geldim. Saat 18.00–18.30 civarı. Günün en sevdiğim saatleri.
Kızım aradı " Yemekte yokum " dedi.
Müzik setini açtım Norah Jones’un sevdiğim albümünü koydum, mutfağa girdim. Kadife gibi bir sesten caz müziği yayılırken evime, şarabımı açtım ve kendime salata hazırlamaya başladım.

İçim kıpır kıpır. Alıştığım huzuru yakalayamıyorum. Aklım takılı kaldı. Bir kelimeye.

" KIYAMIYORUM "

Düşünüyorum.
Ne kadar insancıl bir kelime.
Her şeyin başlangıç noktası.
En çok da insan olmanın başlangıcı.

İnsan kime kıyamaz?
SEVDİĞİNE.

Bir insan size " Seni Seviyorum " diyor.

Sonrası kocaman bir boşluk.

Hep söylüyorum, yaşadığım sürece de söylemeye devam edeceğim;
Eğer içerdiği mesuliyeti taşıyamayacaksa insan, bu cümleyi kurmamalı.

Eser Aslanlı
izmir