YOLCULUK

Bir kan hücresini düşünün. Merkezi kalptir. Kalp olmadan bir fazlalıktan başka bir şey değildir. Kalp onu pompalar. Kalpten çıkış yolculuğunda ilk olarak atar damarlarla tanışır. Ondan sonra sırasıyla diğer organlarla dokularla tanışır. Dost edinir gezer dolaşır. İnanamayacağınız kadar yol alır. Bir müddet sonra görevi biter. Eninde sonunda mutlaka kalbe geri döner. Bu dönüş planında hiç yoktur. Öyle düşünmemiştir. Bu yolculuk ebedi zanneder. Ama bir gün biteceğini, bir gün onu gönderen güce tekrar geri döneceğini akıl etmez. O bilmese de, düşünmese de, seyahatteyim diye ertelese de ya da düşünmek istemese de onu gönderen güce mutlaka geri döner.

İşte biz de o kan hücresi gibi aciz değil miyiz? Kimimiz düşünür ki? Hayatın akışına kaptırmışız kendimizi. Sonumuz kışmış yazmış kimin umurunda? Cebimiz para dolsun, huzuru yakalayalım bu dünyada yeter nasılsa bize diye kendimizden başka aslında kimseyi kandırmıyoruz. Sonumuz hayır değil. Demedi deme!!!!!!!

özbatmanlışaban