Yüzüm acıdan kaskatı yine... Ve omzuma binlerce ton yük yüklenmiş gibi. Başımı kaldıramıyorum semaya,kırgınım sana Allah’ım...Boğazımda kocaman bir yumak,
yutkunamıyorum...Dahası taşmak istiyorum..Coşmak,ağlamak,hem de hıçkıra hıçkıra ağlamak...Bir dosta ağlamak,bir omza yaslanmak istiyor yürek. Yok ama işte,
yok... Sessizliğin gevezeliği şişiriyor başımı ve bir de senin yokluğun.Ah sen... Nasıl oluyor bir türlü anlamıyorum, bir zamanlar renkler sende can bulurken,
gökkuşağı sana imrenirken şimdi sen gelince aklıma o renkler soluyor,hava daha bir soğuyor...İçimdekiler çağlayan oluyor,okyanuslarıma akıyor,akıyor... Bazen
düğüm oluyor boğazımda,bazen sızıyor gözlerimden sen yakınımda olunca... Bazen baş ağrısı oluyor kırıklıklarım, bazen de boğaz ağrısı oluyor yarım kalmışlarım.
Bir nane şekerini andırıyor hayat benim için. Ağzıma ilk attığımda tadı hoşuma gidiyor.Serinlik veriyor ruhuma.Derken zaman geçtikçe tadı pörsüyor,iğrençleşiyor...
Dilimi damağımı yakıyor,gözlerimi yaşartıyor...Pişman ediyor...Ve artık yutup unutunca,yine o tad kalıyor...O acı tat burkuyor yüreğiciğimi.Şehrin soğuk ama
hayalleri sıcak ışıkları yapıyor beni.Sahipsiz soğuk kaldırımlar oluyorum bazen,bazen de kokunun geçtiği sokakalardaki sana meftun,üşümüş,ıslanmış sahipsiz bir yavru kedi...
Sen gidince anladım gelincik yanlzılığın ne olduğunu,hiçliğin ne demek olduğunu...Ağustosun ortasında üşümeyi,insanlardan kaçmayı ama fellik fellik de arkadaş aramayı sende öğrendim.Anladım sevgiyi sevgisizliği,anladım öksüzlüğü yetimliği...Anladım yüz üstü sürünmeyi, anladım tek sadık sevgilimi...İşte o sevgili,gidişlerinin ta kendisi gelincik...
Yalnızlığım ise en büyük teselli...