Bir varmış bir yokmuş…Yada ne demeli belki var beklide yok…(Olmaz deme babam o kadar kolayki)…
Bir zamanlar seni seviyorum demek lugatında yokken bir babanın,dizlerine başını koyup uyumak isteyen bir kız çocuğu yaşarmış.
Her ne kadar yakında olsa gözleri babanın gözlerine,bir o kadarda korkarmış ellerinin göklere değmesinden…O yüzden masumdur yüzü,suskun kalır ruhu bedeninde.Tek isteği vardır şefkat…(Olmaz deme babam şefkat sevginin harcıdır)
Suskundur küçük kız .Ama gün gelir minicik elleri narin birer kanat oluverir.Nasıl susar o zaman…Nasıl zapteder usul usul kan sızan deli yüreğini…
Sonra taş evler vardır balkonları ölüm saçan.Gün gelir soğuk evlerden birine taşınırlar.Kız balkonda bekler babasını hep,sarılamayacağını bilsede…
Ve bir gün kız çocuğu balkonda beklerken yine babasını,düşüverir balkondan aşağı.Kızın yüzünde bir tebessüm…Çünkü babasının dizleri üzerindedir kanlı başı.
Gitme kızım der babası seni seviyorum gitme,ama kız onu duymaz.
(Masal bu gerçek olmaz deme babam olur elbet)
Geç kalmışlığımla beni bırakma tek başıma.Seni sevdiğimi söylemeden gitmeseydin bu dünyadan.Uyan babam uyan her gece masallar anlatayım sana.Seni sevdiğimi söyleyerek uyutayım seni.Burada böyle yatmak yakışmıyor sana bir ben olayım yanında ne olur uyan kaybettiğim yıllarımı geri geri getir kucağında…

Kısmet Demirdöken