SENLİ SEVDALARA KÜSTÜM...
Seni gördüğüm an hissettim yaşadığımı… Kalp atışlarımı… Belki de seni tanıdığım gün gittim ilk kez doktora… Vücudumda bir sıcaklık, kalp atışlarımda bir artış hissetmiştim… Korktum… Ne olduğunu anlamlandıramadığım bir hastalık olmuştun bende sen… Sana karşı olan neydi bilmiyorum… Bağlılık mı? Bağımlılık mı? Yoksa bana bakışındaki o tatlı tebessüm mü? Şimdi bu soruların cevabını arasam da boş, bulsam da… Çünkü bulduğum cevabı, sevinçle koşup paylaşabileceğim sen yoksun artık… Gittin… Gitmelerinin adını benim bile koyamadığım bir sebepten gittin… Gidince biteceğini düşündün herhalde? Yanıldın ama bitmedi… Ne sen, nede sevdan bitmedin içimde… Daha da arttı… Sana kavuşamayacağımı düşündüğüm her dakika, gerçekten gittiğini anladığım her an daha da büyüdü içimde sevdan… Bir kırgınlık… Bir küslük oldu bende… Sitem duygusunu tattım o an… İsyan etmek nedir onu yaşadım… Sana değildi oysa kırgınlığım… Sana değildi küskünlüğüm… Sana değildi sitemim… Sana değildi isyanlarım… Ben sadece senli sevdalara küstüm…