Evdeki eşyalardan satılanlar satılmış yok pahasına,satılacak hiç bir şey kalmamıştı bir soba,birde eski püskü radyo.
Annemin mahallede sevinç yarattığı ve mahallede üçüncü kişi olduğumuz televizyonumuzu bile satmıştık.Her gece komşuya gidip televizyon seyretmeyi istememden bıkmış taksikle siyaz beyaz,ama bizim ilk rengimizdi evde. Çok mutlu olmuştum ağlamıştım evimize televizyon geidiğinde .Şimdi yoktu.Bir var bir yok..
Dışarda yağmur,hava kapalı,pek fazla soğuk yok ama gece olunca titretiyor insanı.Annem uyuyordu şükür,çok acı çekiyor belli,kaza onu epey yıpratmış geceleri bile bağırarak uyanıyor evi korkuya boğuyordu.Sabahları kalktığında ona kahvaltı yaptırıyorum çocuk gibi ona bakıyordum.Altını değiştiriyor tuvaletini yaptırıyordum iki sandalyeyi birleştirip kenarlarına otutturup.Hava güzel olursa hafif yürüyüşler ve kapı önünde oturmalarımız vardı.Uzun süreli dolaşamıyor ve oturamıyor başı dönmeye başlayınca yatırıyordum.
Annemi motive etmeye çalışıyordum "iyi olacaksın çalışacaksın dolaşıp,sinemalara bile gidecğiz"diye.Mutlu oluyordu.Gülüyor ...ama bakışlar eski annem değildi.Eski annem ?
ne garip sanki önümdeki annelerin yenisiydi.
Akşamları yatağımda bunun bir rüya olmasını uyandığımda tekrar eski günlerimize kavuşmayı ne kadar çok istemişimdir,ne kadar çok.