Beni bırakma; hele buralarda hiç bırakma. Cem-i heyula; günahlarımı da toplayıp, zindan gecelerde işkence faslına geçiyor. Artık korkunun koynunda ömrümü çürütüyorum ne sevdiğin menekşeye ne de balkonda sardunyaya tek söz ettiğim de yok.

Sus makamında ilerliyorum zamanda. öyleki her cümle, her kelime, her hece ve hatta duyulan duyulmayan her ses, sen diye başlıyor. beynim kaynıyor ayaklarım ihtiyarım dışında uçurumlar arıyor.

Bir gün düşlüyorum; kaygılardan uzak bir gelecek. gözlerime hücum ediyor yaşlar vazgeçiyorum. yalnız; bir an olsun istiyorum, zamanın donduğu bir an.

haydi aldan, haydi kan yoksa nasıl ödenir bu diyet-i devran.
senin olduğun, ellerime dokunduğun tüm zamanlarda; hiç ardıma bakmayacağım, hicap duymayacağım ve biliyorum ki baktığım an uykuları gözlerime haram kılacağım.

ne sensizliğin koynundan gülücük devşirdi bu dudaklar. Ne de sevdiğin yıldızların şavkını taşıdı gözlerim yokluğunda.

bazı geceler ansızın; sebebsiz nedensiz yokluğun düşüyor aklıma tenime rüyalarıma ve ah ne kötü oluyor bilsen sabahlara kadar düşünmek yokluğunu eksik bir beden gibi kalakalıyorum.

yokluğunu düşünüyorum. ebediyyen yokluğunu; bir lanet, kötü bir beddua gibi taşımak.. inanılmaz bir sancı doluyor yüreğime hissiz bir bacağı, bir kamburu, görmeyen bir gözü taşımak gibi olmalı ve hatta belki aynalara bakmadım mı bir an aklından da çıkarabilirsin tümünü. seni nasıl çıkaracağım aklımdan, nasıl silerim ki ömrümden nefes diye solurken adını.

korkuyorum delice korkuyorum bu korkularla sabahı ediyorum ve Her sabah gözlerimi feri kaçmış iki korku çiçeği gibi sokağa çıkarmaktan bıkıyorum.

beni böyle görme istemem.

ve ne olur benden önce ölme...
lütfen ölme

Satırlarım azalıyor gün geçtikçe. Gün geçtikçe cümlelerim, kelimelerim hecelerim bitiyor ne desem az ne düşünsem kifayetsiz kalıyor. Geceler uzuyor ve sanki bebeğim ölüm adımı anıyor.

Artık ne zamanı ölçüyorum ne de hayal kuruyorum bir törpü kocaman dişleriyle üstümde an be an azalıyorum. Korkularım azalıyor, acılarım, hazlarım bitiyor daha çok susuyorum.


Bu sabah bir araba yavru bir kediye vurmuş tu; yağmur, sel, kedi, çamur ölümün koynunda bir arada. Özeniyorum. Bir deli çarşamba da olsun istiyorum. Bir hayın koşuşturmada kimse aldırmasın umursamasın kimse. Ben ve ölüm koyun koyuna

Bu paklar mı bizi. Alır mı bütün ihtiraslarımızı.
günahlarımızı ne kadar yıkar yağmur. aklıma nihayetsiz sorular geliyor yine susuyorum.

Dedim ya kelimelerim sus oluyor. Sanki inadına zamanın doldu diyor. Oysa biz daha dünyanın anasını ağlatacaktık düşünüyorum da ne direksiz bir hayal. Ol dedi oldu ya ne ana var ne yar.

her mektubum her bakışım her dokunuşum bil ki dilsiz birer helalliktir. biliyorum böyle deyince kızıyorsun. lüfen kızma.
ve ne olur benden önce ölme

Ahmet Erhan & Ufuk Yöney