Keşke sadece beynim olsaydı…
Keşke sadece aklım olsaydı dersem olmuyor; çünkü akıllı insan dedikleri insanlar var büyüklerin; belki de odur doğrusu aslında; demek istediğim aslında şu; keşke sadece beynim olsaydı…
Kalbim olmasaydı, keşke akıllı bir insan olsaydım büyüklerin dediği gibi… Akıllı insanlar kalpsiz midir diye düşünmeyin ki belki de öyledir.

Belki kalpsiz olsaydım yazmazdım gecenin üçünde böyle; kaçıncısını doldurduğumu bilmediğim bu içki bardağıyla gerçi; yazmak da güzel de; insanın biyolojisi geceye yatkın olur ya kalbi çalışır geceleri hele bide kalbinizin tek dostu karşınızda duran bir içki bardağıysa…

Keşke sadece beynim olsaydı o zaman bu kadar acı çekmezdim.
Acı çekmek en kötüsü kalbinizde… Hani kalbiniz acır ya en derinden, o zaman söküp atmak istersiniz o kalbi, birde bazen deli gibi atar hala utanmadan… Aynaya bakarsınız kocaman akılsız bir kalp görürsünüz hani çok içtiğinizde de aynaya bakınca tanıyamazsınız ya kendinizi onun gibi…

Keşke akıllı bir insan olsaydım, keşke sadece beynim olsaydı, aşık olmasaydım, sevmeme gerek olmayan çok iyi bir işim olsaydı, herkesi ezip geçebilseydim bir saniye düşünmeden, annem öylesine biri olsaydı, vicdan, merhamet, acıma olmasaydı, akıllı insan olsaydım, kalbim olmasaydı… Yaşayabilir miydim acaba? acı çekmeden, sevmeden, bilmeden…

Keşke sadece kalbim olsaydı yukarıdaki paragraf çok acı sadece kalbim olsaydı sadece annem, aşkım, sevdiğim işim, sevdiklerim ne güzel bir hayat… Beynim olunca olmuyor, akıllı düşünmek çok tedirgin ediyor, akıllı olmak, çok kaptırmamak, korkmak gerekiyor, her şeyi yapamamak gerekiyor…

Söküp atamıyoruz ya bu kalbi, unutalım desek? O paragraf çok acı ama neyse ki aklımız var. Hal böyle olunca iyi ki sevdiğim insanlar, aşk, annem var diyip sevdiğim acıları da koyup bu hayata yürüyoruz…

Hayat ya bu, akılsız kalbimize tedirginlikler koyup, sevdiğimiz acılar yaratıyoruz…