Hayata yenilmek veya yenildigini sanmak… hersey bitmis veya bitecekmis gibi geliyor insana… bu yolda yürümenin bedeli ne kadar agirmis anliyorum bir bakima…
Sirtima agir yükler bindirdim belimin kamburu çikana kadar… bir hedef… birseyler olmak ugruna…
‘sen yaparsin’, ‘sana inaniyoruz’ , ‘sana güveniyoruz’ gibi sesler duyunca yüküme yük oluyor sanki… yüklendikçe yükleniyor… peki ben kime güvenecegim ??
bulmussunuz bos yeri yüklenin anasini satayim…
simdilerde dahada zorlaniyorum.. artik kaldiramiyorum nedense…
kendi kendime engel oluyorum…üzerimden atamadigim o burukluklar, kalp kirilmalari, içimde biriktirdigim sessiz çigliklarim…saklayip içime akittigim o gözyaslarim…iflaz bayragini çekmeme neden oluyor hep…
beynimde savaslarin koptugunu kimse bilmez oysa… kendimle ettigim kavgalari el bilmez ne yazikki… sorumlusu benim belki ama nedeni hep baskalar…
gün geçtikçe tükendigimi görüyorum, avuçlarimda eriyorum… ben, benden çoktan vazgeçmis… ben, beni bile birakip gitmis sonunda…
en yüksek binalar bile yikilirmis bir gün, ne çok benzedim onlara son zamanlar..
kendi ellerimle insa etmistim, azmimle, basarimla, aklimla.. kimsenin yardimi olmadan…
simdi ise dört bir yani dinamitlerle dolu… bir kivilcim yeter patlamalari için ve benim yerlebir olmam için… sevinsin bazilari, yikilmama bes kaldi…
enkazlar’a alismis bedenim bu agir yüküde üstlenir… hersey bitmis olsada…
belki bir gün bir ses yankilanir, kirik duvarlarin ardindan :
« Sesimi duyan varmi ? »



by esr@yildirim