güneş yine batıyor,mezarlığın arkasından..güneşi izlemey korkuyorum akşamüstleri.kaybolduğunda dünyanın ışığı gözlerim mezarında kalıyor..karanlık bir boşlukta mezarını seçemiyorum.ama biliyorum oradasın...
karanlıktan alıp gözlerimi takvime baktım.gün 4 kasım...gidişinin üstünden 2 yıl geçti..evi terkedip,karşıdaki topraktan evine taşınalı 2 yıl..yalnız kalmaktan korkmadım ben,sensiz kalmaktan korktum.hep diyordun ya ’yalnız bırakmam seni’EVET!yalnız bırakmadın hatıralarımızla,hayallerimizle,bebeğimizle hep yanımdasın hissediyorum ama...
sensiz bıraktın beni..üsüdüğümde ısıtmıyor hatıraların beni..neden ağladığımı bilmiyor bebeğimiz..biliyor musun ’babam gelmeyecek mi?’dedi geçen hafta..ve gözlerinin içinde bir özlem vardı.zaten bu yüzden adı özlem ya..ömrü boyunca özleminle yaşayacak.hep bir yanı seni arayacak..biliyorum..öğrendiği gün bu dünyaya kapattığını gözlerini o da ağlayacak..sen üzülme rahat ol.bir yerlerden bizi görüyorsan kızını koru.sana ihtiyacı var,sarıl kızına.elini tut..hiç kollarına almadın onu,sar kokla sev kızımızı..
sen gittiğinde seni hiç görmemişti..doğduğunu öğrendiğinde havalara uçmuştun..ve elinde bir demet gülle eve gelirken o güllere toprak olmuştun..hasretim sana..

birtanem..biliyorum daha kaç iki yıllar geçecek alışacağım..ama seni hep seviyor olacağım..bu sana evimizden son mektubum..gidiyoruz birtanem kızım ve ben..uzaklara gidiyorum..sakın kızma bana,anla sensiz bu evde yaşayamıyorum..kızımız büyüdüğünde gideceğiz demiştin..ama sen beklemeden gittin..ve ben gidişinin üstüne bekledim..ama dönmedin..şimdi gidiyorum..çaresiz bir bekleyişten sonra kızımı da alıp uzaklara gidiyorum..yıllar sonra birgün kızımı götürdüğüm bu yere kızım beni getirecek koyacak senin yanına..kavuşuncaya dek hoşçakal..

seni seviyorum..