Ahmet Altan’ı yıllarca okumadım ve adeta kaçtım. Bir insan aşkı benden daha yoğun hissedip yazabilir miydi? Aşk yolunda benden daha ilerilerde birini görmek bana acı veriyordu kısaca; çünkü aşkla bütünleşmiş, aşkla hayatına anlamlar katmış ve yine aşkla hayatını mahvetmiş bir insan olarak bunu kabullenemiyordum. “Ayna ayna, güzel ayna! Söyle bana, var mı benden daha güzeli? ” diyen masal kahramanındaki kadın gibi anlamsızdı bu davranışım, bu duygum. Ama öyle de olsa, bu bendim işte!

Ama ben kaçtım, Ahmet Altan kovaladı. Ve en sonunda yakalandım ona. Yedi yıl önce Marmaris’te Tansaş’ta merdivenlerin başında karşıladı beni. Sinirlenmedim desem yalan olur. Bu adam da nereye gitsem karşıma çıkıyordu. Adeta hesaplaşırcasına, daha doğrusu kapışırcasına uzanıp aldım elime. Üzerinde Geceyarısı Şarkıları yazıyordu. Ne olabilirdi ki, ne yazabilirdi ki? Üstelik de “kadını en iyi anlatan yazar” olarak lanse etmeleri yok mu? .. Çıldırtıyordu bu beni.

Rast gele ortadan bir yer açtım. “Günaha Çağrı” başlığını taşıyordu. Günaha nasıl bir çağrı olabilirdi ki?

Okumaya devam ettim:

“Günah ne kadar çekici Yarabbi!.. Ve suç elbette.
“Hiçbir günaha ve suça bulaşmamış masumlar içinse hayat ne kadar rahat ve ne kadar sıkıcı.
“Kim günahı tanımayan bir masuma aşık olmak ister? ”

Ne diyordu bu adam ya? Ama bu müthiş bir şeydi! Tam benlik sözlerdi bunlar. Devam ettim:

“İnsanları günaha çağıran bir mabet kurmak isterdim, her saat başı çanlarını çalıp “Günah işleyin çocuklarım, günah işlerim çocuklarım” diye seslenen bir mabet.

Ama bu kadarı da fazla ya! Ancak bir o kadar da doğru ve yine tam benlik. O kadar uç, o kadar sıradışı, o kadar kural tanımaz.

Ve Ahmet Altan kazandı. Pes ettim. O gün o kitabı aldım ve aynı gün bitirdim. Bir ay sona ise bütün kitaplarını okuyup bitirmiştim.

Keşke onu daha önce tanımış olsaydım. Belki daha önce kavrardım bir çok şeyi. Çünkü Altan okumak; sırlı bir dünyanın kapısını açmak gibidir. Altan okumak, derin sulara dalmaktır; incilerin olduğu yere...