sevmek sadace ama sadece sevmek seni tek suçum olsa gerek .
hiç teketmemek kollarına sarılmak öyle ölümüne bi ömür hiç bırakmadan, oysa daha dün gibi hatırlıyorum
bir düğün salonunda tanışmıştık seninle öyle gözgöze gelmiştik utanarak yüzünü kaçırmıştın benden oysa bende senin gibi çekingendim ama ne yaptıysa kendimi alamadım senin gözlerinden sanki yıllardır aradığım eksikliğimi his ettim seninle .
o andan sonra hiç gitmedinki içimden seni unutmaya çalışsamda ,
düğün,nün bitimine kadar bekledim seni öyle bi köşede,ne yapacağımı bilmeden sizin çıkışınızı bekledim bir ömür geçsede beklemeye hazırdım oysa orda öylece.
sonra ailenle birlikte çıktın başını kaldırp usulca bana baktığını hiç unutamıyorum.
seni daha yakından tanımak için evinize kadar takip etmiştim yüzün düşmüştü gönlüme nasıl bırakırım seni henüz yeni bulmuşken.
artık karar vermiştim bütün çekingenliğimi bırakıp karşına çıkacaktım bi süre sonra caddenin başında görünü verdin elim ayağım bir birine dolandı seni öyle karşımda görünce inanki nefes alamıyordum öyle durdu zaman sanki,bi türlü cesaret bulup merhaba diyemedim
artık dayanamadım tekrar kendimi toparladım arkandan takip ettim baya bi yol aldıktan sonra birden durakladı ve birden bana dönüp hayırdır neden beni takip ediyorsunuz diye çıktı bu sefer biraz daha rahattım cevabımı hemen verdim ,
sizi takip ediyordum evet doğru sizinle arkadaş olmak istiyorum sizde isterseniz tabi, ama ben nışanlıyım diye başını önüne eğdi .nasıl yani evet doğru duydunuz ben nişanlıyım ama nişanlımı hiçmi hiç tanımıyorum herşey babamın ısrarı üzerine oldu bende mecburen kabul ettim onunla evlenmeyi bizde böyle ve lütfen beni rahatsız etmeyin yoksa iyi olmaz ikimiz içinde .
nasıl yani hiç tanımadığınız biriyle mi hayatınızı paylaşacaksınız ya kötü biriyse ne yapacaksın o zaman bi ömür çekilirmi hiç .bizde usul böyle dedi herşey görücü usulü ile başlar beğensekde beğenmesekde ailemiz karar veriyor herşeye ve lütfen gidin ve beni bir daha görmeye gelmeyin dedi ve öylece uzaklaştı,
ardından sadece baka kaldım.ya adınız ne diye bağırdım ardından sadece berivan dedi arkasını dönüp son kez bakarken.ne kadar beni görmeye gelme artık dediysede her gün onu gözetliyordum uzaktan öylece.
iş için şehirden ayrılmam gerekiyordu üç beş aylığına son kez olsun görmeye gittim berivanı ,konuştuk biraz gözden ırak bi yerde düğününe iki hafta vardı ama hiç mutlu değildi. gel dedim gidelim buralardan yeni bi hayat kuralım kendimize uzaklarda ne yaptıysam ne kadar ısrar ettiysem gelmedi benimle. belli etmemeye çalışıyordu ama oda benden hoşlanıyordu kader dedi kendi kendine.
bana elleriyle ördüğü bi atkı verdi ve bu onunla son buluşmamız olacaktı öylece gözden kayboldu .
bu unu son görmem oldu .işlerim bittikten sonra tekrar görme ümidiyle evlerinin bulunduğu mahalleye gittim kimse yoktu taşınmışlardı kendi köylerine bi olaydan dolayı .sonradan öğrendim berivan intihar etmişti eşiyle geçinemiyormuş onca baskıya dayanamamıştı boşanmayı denemişti ama öyle bi imkan tanımamış ailesi ona, boşanmak bi lekeymiş ölünceye kadar o hayatı sürdürmesi gerekiyordu .
oda dayanamamış son vermiş hayatına .ailesi cenazesini kabul etmemiş öylece ortada kalmış, sonra belediye kimsesizler mezarlığına gömmüş naaşını.
kar yağıyordu kente usulca kırmızı bir gül aldım mezarını götürdüm öylece kaldım mezarında kimsesiz sessiz. bana verdiği atkı omuzumdaydı hala kokusu sinmişti öyle içime çektim hasretle son kez olsun., işte o zaman öğrendimki bazı insanların kaderlerinin ellerinde olmadığını.