Çocukça masum düşüncelerimin suistemal edildiği bugün de hayatımdaki tek gerçeğin
düşüncelerim olduğu kanaatindeyim..onlar bile bazen beni kandırıp yalnız bırakırken kime güveneceğim sorusuyla yiyip bitirmekteyim beynimi...kafamın içindeki sorulara yanıt aramak üzere çıktığım bu uzun yolculukta tek korkum elim boş dönmek oluyor geriye...
Karmakarışık ve soyut düşüncelerle sarılı bu bedende elle tutulacak,gözle görülecek somut varlıklara ihtiyacım varken,hiç kimse anlamamakta beni..!sessizce,köşeme çekilip olduğu gibi izlemekteyim hayatı,insanları...edindiğim tek deneyim ise;kalabalıklar içinde yaşadığımızı sanrken aslında biz,ne kadar YALNIZ olduğumuz...hekesin kendi derdinde olduğu,kendi sorunlarına çözüm aramaya çalıştığı,iyi günde yanımızda olanların kötü günde bilinmezlere karışması ve bizimde tüm bu olanları sadece pembe gözlüklerle izlemeye çalıştığımız,yoculuktan geriye dönerken bavuluma sıkıştırdığım tecrübelerim
bunlar benim...
Kalemim bile bu denli hiddetli yazarken aklımdan geçenleri.Bir yandanda düşünmekteyim bu yolculktan edindiğim deneyimlerle beni nasıl bir hayatın beklediğini..?