Ay hiç ummadığı bir anda güneşi görmüştü.GÜNEŞ ateşiyle ayı büyülemişti.
ay biliyordu güneşi göremeyecek ona dokunamıyacaktı.güneşin onu önemsemediğini
düşünerek sessizce sevdasını içinde yasıyordu.ay güneşi görünce parlıyor ışıklar saçıyordu yıldız edasıyla.günün birinde güneşle ayın yolları keşişmişti.güneş aya sevdiğini
söylemişti.ay’a ay korkuyor bir o kadarda istiyordu ama biliyordu güneşe dokunduğunda yanacağını imkansız olduğunu.bir o kadarda mutlu umutluydu..
ne kadar karşı koysada ay güneşin büyüsündenmidir yoksa sıcaklığındanmı karşı koyamamıştı gönlüne..sevda maratonuna çıkmışlardı ay hergün biraz daha bağlanıyor
güneşi görmek istiyordu..dokunmaktı bir kere olsun sarılmak ve neden gecenin karanlığına büründüğünü haykırmak istiyordu..Güneş umursuz tavırlarıyla ayı yakmaya devam ediyordu..ay zaten yorgundu gecenin karanlığı onu hapis etmişti..kırgın ve küstü dünyaya Başka bir acıyı,çaresizliği kaldıracak gücü yoktu kırılmıştı.ay sevdasını gömerek
kendi karanlığına döndü sevda denilen duyguyu içinde acısıyla yaşamaya karar vermişti artık.