Geceydi...
Zifiri bir karanlıkta ilerliyordum el yordamıyla...
Gecenin tehlikeleri ve bilinmezliği içinde yol almaya çalışıyordum...
Bazen ürpererek korkuyla,bazen bir başınalığın boyun büküşüyle bakıyordum çevreme...

Kalbime ferahlık veren tek şey uzaklarda gördüğüm ışıklardı.Onlar bana yalnız değilsin,korkma bu alemde senin gibi başka canlar var diyordu.O ışıkların kalbime verdiği umutla çevremdeki karanlığa ve bilinmezliğe direnç kazanıyor,
yalnızlığıma ilaç, dost ediyordum onları...

Işıkların kimi uzak,kimi yakındaydı.Özellikle bazılarını görmek beni mutlu ediyor,onların orada olmasından,sıcak güvenilir ışıklarıyla bana yol göstermelerinden dolayı rahatlıyor,onları adeta sığınağım olarak görüyordum.

O dost ışıklardan biri bir gün bana dostça göz kırptı.Sen kendini görmüyorsun ama sen de ışık saçıyorsun,o ışık bize güven ve huzur veriyor,senin dost sıcaklığını hissediyor ve rahatlıyoruz dedi.Sevindim...Kendi karanlığımda birilerine de ben umut olabiliyorsam,huzur veriyorsam,fırtınalarında sığınacakları liman olduğumun güvenini veriyorsam benden mutlu kimse olamazdı.O mutlulukla kendi karanlığımı ve umutsuzluğumu unutuyor,çevreme en dost en sıcak en güvenilir bin bir çeşit renkte ışığımı saçmaya çalışıyordum.
Tüm perdelerimi ardına kadar açmıştım.
Herkes görsün umut dolsun diye...
Ne durumda olursam olayım perdelerimi kapatmıyordum.

Bir gün bana saçtığım ışıktan bahseden dost ışığı göremez oldum.Bulunduğu tarafa bakıyordum ama yoktu.Farkettim ki ışığını siyah bir perdeyle kapatmış.Bana umut olan ışığını benden saklamış.Biliyordum arkasındaydı o perdenin ve bana hala dosttu ama benim karanlığımda yoldaş değildi artık.Ona bakıp orada ve ne olursa olsun ben güvendeyim diyemezdim,güvenemezdim artık.Bir kez perde çekilmişti ve açılsa bile yine çekilebilirdi.
Bana umut olan ışığını benden sakınmıştı...
Tüm perdelerimi açmıştım ben ama bana perde çekilmişti.

Eğdim boynumu,derin bir ahh ettim.
Perde aralandı ama artık o tarafa bakıp onun varlığından eski güvenimi duyamazdım açılsa da perdesi.
Ben ışığımı kaybettim artık en can alıcı şekilde parlasa da biliyorum ki önüme her an tekrar perde çekebilir.

Ben ışığımı kaybettim,güvenimi kaybettim.
Topla kalbim kırıklarını,onsuz yollara düşme vakti geldi...