Fırtınalıydı aşk. Tıpkı, uçsuz bucaksız denizde, birden bire kopan bir fırtına gibi gelmişti yüreğine. Hiç kendini belli etmeden… Aniden ve habersiz.

Aşk neydi? Bilmiyordu. Sadece şiirlerde ve romanlarda okumuştu. Sevmesine çok sevmişti ama hiç karşılaşmamıştı o güne kadar.

Tarifler hep aynıydı. Aşk’ı yakıcı ve kavurucu bir ateş olarak tarif etmişlerdi yaşayanlar. Öyle midir acaba diye soruyordu kendi kendine. Ama soruları her bahar olduğu gibi yine yanıtsız kalmıştı.

Arkadaşlarına bu isteğini hep söylerdi her bahar gelmeden önce. “ Yine bahar geldi, gelecek. Ben, bu baharda âşık olmak istiyorum artık.” Derdi. Onların da içi sızlardı aslında, ama ellerinden ne gelebilirdi ki.

Gözleri ışık saçardı bu sözleri söylerken. Kalbi, umut doluydu. Yüreği, aşk ateşini taşıyabilir miydi? O da başka bir muamma.

Camın kırılganlığı kadar narin bir kalbi vardı. Aşk, aynı zamanda sabretmekti. Affedebilmekti. Bütün bunlara katlanabilir miydi? Ama o dünden razıydı hepsine. Her şeyi göze almış olmalıydı. Çok istiyordu çok. Yakan ve kavuran o acıyı tatmak istiyordu. Belki de hayatında hiçbir şeyi istemediği kadarçok istiyordu.

Ama nedense bir türlü karşısına çıkmıyordu. Kendini aynada seyrediyordu saatlerce. Kusur bulamıyordu baktığında. Sebep neydi? Onu da bilmiyordu. Çok güzeldi oysa. Mankenlere taş çıkartırcasına güzeldi. Ama aşk kapısını çalmıyordu.

Sonbahar gelmişti. Yine koskoca bir yaz mevsimini hayal kurarak geçirmişti. Yine hayal kırıklığı ile dolu koca bir yaz.

Sonbaharla son umut kırıntıları da tükenmişti. Tıpkı, hazan yaprakları gibi solmuştu yüreği ve bedeni.

Mucizelere çok inanırdı. Mucizeydi bu. Aşk gönül kapısını çalmıştı en sonunda. Aşkı tanımıştı.

Kalbinin kapıları açıktı sonuna kadar. Sevinçle kabul etti yüreğine. Aşkı tanımıştı onun gözlerinde. Kaybolmuş ve hapsolmuştu.

Fırtınalı da olsa kabul etmişti o aşkı. Her haliyle sevecekti hayatı boyunca. Sevdi.. sevdi. Hiç bıkmadan, usanmadan. Harlı ateşine rağmen. Sevdi, sevdi,sevdi...... sevecekti.

O, aslında aşkı sevmişti.