Körebe uzun sürmüş bir yolculuktu,bu son baharda.ben O’na doğru bakarak konuşerken O ise duvara bakıyordu.bu sefer gerçekten kaybetmiştim onu ve geri dönüşü yoktu.
Herkes kendi payına düşeni mi yaşar ? Gidenler dönmeyenlerleyken hesapsız bir yargıydı.
Sen konuştuğumuz gibi uzaklara gitmiş,bense senin umudunu yeşerten bir çocuk oyununa düşmüştüm.
Uzun süren ayrılıktan sonra bir anda tekrar hayatıma girdin.Hiç alışık değildim böyle ani gelişlere.Ben başka aşktayken üstelik.
Karmakarışıklıklaşmıştı bir anda duygularım buna hakkın yoktu.Benden yapamayacağım bir fedakarlık istemiştin,Elini tutmamı ! Her şeyi geride bırakıp…
Sana geri dönmek eskiden yapmış olduklarını unutturur muydu? O gün gittiğin gibi… Cevaplandıramadığım sorularımdın.Sen ve ben .koca bir soru işaretiydi aslında. Senin boşluğunu dolduran birileri,sana yaptığım kaprisleri kaldırabilen birileri,sana hissettiğim tüm duygularımı dolduran birilerine senin için kolayca kapıyı gösterebiliyordum.Bana yaşattıklarından sonra…
Korkuyordum;sevgi için ,güven için ve anlamıştım;korkunun oyuncakları olmuştu sevgi.Belkide bu korku yüzünden hiç yaşanmamış bir iç geçirişimize bağlıdır.belki sevgi yenilmişti,sevgi güvensizliğe düşmüştü.Sözüm şu ki; Aşkın adresi değişir,sende o aşkın peşinden sürüklenirsin.Aşka kanat çırpan bir kuştur korkular,ummadıklarımızla karşılaşınca…
Dolan,taşan ve boğulan korkular….Yine de gerçek olan bir can yandıktan sonra susmayan çığlık çığlığa bir yokluğun can verişidir; ‘’Korkularımızın oyuncakları ‘’….
ELİF GARİPARDIÇ