Haziran ayı sonlarında bir ikindi sonrası…
Balkona çıkmış çayımı yudumlayıp etrafı seyre dalmışken yakalıyor yağmur ansızın.Bir anda ıslanmış toprağın mis kokusu doluyor burun deliklerimden içeri.Aynı zamanda ruhum da yağmura teslim…

Rahmetten kaçan insanların görüntüsüne ilişiyor gözlerim.Öyle bir telaş ki sanırsınız taş yağıyor kafalarına.Sokağa çıkıp yağmurun altında ıslanmak isteği bir anda bütün hücrelerimi ele geçiriyor.Ve burnumda yine ıslanmış toprağın mis kokusu,Ruhum hala yağmura teslim…

İnsan kaç yaşında olursa olsun onu anlayacak birilerine ihtiyaç duyuyor hayatta.Çoğu zaman da o insanın adı ‘’sevgili’’ oluyor…
Benim de sevdiğim geliyor o an aklıma.Aramızdaki mesafeye inat sanki yanı başımda.Varlığıyla bir anda beni mutluluklara boğuyor.Yokluğunu bilsem de hayaliyle avunuyorum…
İnsan her şeye alışıyor zamanla.Yokluğu da sıradanlığa kavuştu artık…
Burnumda ıslanmış toprağın kokusu, kalbimde sevdiğimin özlemi…
Ve bir anda gözyaşlarımın yağmurunda ıslanıyor yüreğim.Onsuzluk ağır geliyor…

Ellerimi açıyorum gökyüzüne,Varlığımı hissediyorum yaratanın rahmetinde…
Kalbim gözyaşlarımdan, ellerim yağmurdan ıslak varlığıma şükrediyorum bir kez daha.
Burnumda hala ıslanan toprağın kokusu…
Ve ruhum hala yağmura teslim…