geçer. her şey bi gün geçer, her şey biter de. nasıl? bazen yıllar sürer, bazen aylar, bazen sadece günler belki ama. varken sığınaktır. farkedilmeden yaşanan güçtür. sonra bazen damarlarına kadar işlemiş benliğini esir almış, ve üstelik esareti haz veren bir garip duygu. bittiğinde hafızanı yitirirsin bir süre. kopan bir film, büyük bir boşluk duygusu. varlıkla ilgili herşeyi yitirdiğini hissedersin. eğer çok gerekli ve zorunlu bir bitişse bu; gerekçeler üretirsin kendine. mecburi yalnızlığı hazmetmeye ve hatta yerine başka şeyler koyma girişimlerine başlarsın. boş bir uğraştır bu. zavallı bir çırpınış aslında. işte bunu farkettiğin anda bir artçı sarsıntı yaşarsın. ve nefret zamanı.. herşeyden herkesten. yaşam anlamsızlaşır. dünyanın içi boşalmış gibi olur.
bunu yaşıyorum galiba. içimde bir yerler kanıyo gibi. gücüm tükendi. şarkılar da hüzünlendirmeye başladı ki bugün, bu iyiye alamet değil biliyorum. tam altı sene, altı kocaman dopdolu yıl. benliğimi kaybedip sen olmuşum ben. şimdi sen çıkınca içimden geriye sıfır kaldı. bu yüzden asılıyorum bugün maziye belki.. özlemem bundan, içimin acısı bundan. ana rahminden sonra dünyaya gözlerini açan her bebeğin acısını çekiyorum bugün. bugün ben her ölümü ruhumda hissediyorum. baktığım hiç bir şeyi perdesiz göremiyorum. bugün herşey buğulu, herşey anlamsız.. bugün boğazımda bir yumruyla gerçeğe uyanıyor ve uyanmak istemiyorum ben. yokluğuna uyanmak istemiyorum..