Nerden başlayacağını bilmek zor,b ir yazıya,en önemlisi biten bir şeylerin ardından yeni nefeslere.Seninle konuşuyorum her gün her saat yalnızlığımın her dakikası.Çok güçlü gözüken ben acizliğimi her gece gözyaşlarımla uğurluyorum.Ve sadece sana anlatıyorum.Ya anlamazsa diye hiç düşünmeden,sorgulamadan.Yani her gece kendi küllerimden doğuyorum.İstek mi bu ?Hayır , kesinlikle hayır.Zorunluluğun gölgesinde yaşamanın alışkanlığı.Alışkanlıklar değişir.Ama bu değil.Zavallı yüreğim!Yoksunluğu yaşayan ben hep zorladım seni.Radikal kararlarla donattım acizliğini.Örttüm seni.Yalnızlığın tercihini yaşattım.Kızgınım kendime.Acımadım bundan dolayı hiç.En acı yorumları hep kendime uladım.Ama zor çok zor gidenin ardından "Gitme" diyememek.Sessizliğe bürünmek ve durmadan acını gözlerinde yaşamak.Çok zor , yıprattıcı.Tükenmek herkese dair olandır.Bana düşen ,her gün kırılacak olan dalı yeşertmek.
Bu yazı hiç bitmeyecek.Çok söz var söylenmemiş,söylenmesi istenilmemiş.
23.10.2009
Gülgün