Şikâyet etmek, genel karakterimiz haline geldi. Evimizden, işimizden, aşımızdan kısacası birçok şeyden şikâyet eder olduk. Sadece kendimizden şikâyetçi değiliz. Biz mükemmeliz ya! Çok iyi çalışıyoruz, hakkımızı alamıyoruz! Vatandaşlığımız dört dörtlük ama, idareciler hatalı... Çok seviyoruz, sevilmiyoruz! Mükemmel taraftarız ama, takımımız iyi değil... Biz iyi seyirciyiz, televizyonlar kötü! Arabamızı kusursuz kullanıyoruz ama, trafik berbat! Biz temiziz, karşımızdaki değil...

Varsayalım ki yukarıdakiler doğru; peki o zaman işinden kaytaran kim? Bu "zihniyet" kavramını yaratan kim? Sokağa çöp atan kim? Sorumsuz insanlar, hangi toplumdan çıkıyor? Sevgiyi kirleten, kutsal duyguyu inciten kim? Takımını zor günde yalnız bırakan, fanatizmi yücelten, sürekli olumsuz eleştiri yapan kim? Ivır zıvır programları reyting kralı yapan kim? Trafik kurallarını çiğneyen, sonra da "ah vah!" diyen kim? İşte bu noktada sağlam bir vicdan muhasebesi yapmamız gerekiyor. Biz bulunduğumuz toplumun iyi bir bireyi olabiliyor muyuz? Sorumluluklarımızın bilincinde miyiz? Sadece kendimizin değil, başkalarının haklarına da saygı gösterebiliyor muyuz?
Kkendimizi yola getirmedikten sonra hiçbir şeyden şikâyet etmeye, sızlanmaya hakkımız yok! Daima sorun yaratan değil, çözüme katkıda bulunan konumda olmalıyız.

ANCAK VERDİĞİNİZ KADAR İSTEMEYE HAKKINIZ VAR!

“Çok isteyen, az şey yapar.” (Schiller)


Yazımı şu güzel öyküyle noktalamak istiyorum :

"Meşhur piyanist Arthur Rubisnstein konserlerinden birinde küçük bir kızın
hatıra defterini imzalamakta tereddüt ediyormuş. Ellerinin çok yorulmuş
olduğunu ileri sürerek, küçük kızı başından savmaya çalışmış. Kız,
tereddüt etmeden şöyle demiş:


"Ellerinizin ne kadar yorgun olduğunu biliyorum ama inanın benim
ellerimde,sizinkiler kadar yorgun."


Arthur Rubinstein anlayamamış ve nedenini sormuş küçük kıza;

"Alkışlamaktan.." demiş küçük kız..

Karşınızdaki size değer veriyorsa eğer, siz de ona değer vermekten hiç
korkmayın...


UNUTMAYIN, DEĞER VERDİĞİNİZ KADAR DEĞER GÖRÜRSÜNÜZ!"