Beşinci çocuğuydu annesinin...

Köyde yaşıyorlardı ;işi yok tarlası yok babanın,şehre göç etmeye karar verdiler,borç harç göç

ettiler şehre .Baba iş aramaya koyuldu günlerce ,üzütüden ve yoksulluktan akciğerleri

hastaydı,zaten tüm aile bir çorbayla besleniyordu ,çocukları da çelimsizdi ,anne beş çocuğunu

evde bırakıp evlerde çalışmaya başlamıştı. Çocuklar evde birbirilerine bakıyorlardı;en büyüğü ilk

okula gidiyordu,babası bir boyacı sandığı almıştı oğluna,okuldan çıkar çıkmaz sandığı alıp

ekmek peşine koşuyordu..Daha onbir yaşındaydı ’boya yapmasını da bilmiyordu,boya yaparken

müşterilerin çoraplarını boyuyor azar işitiyordu..Günler geçtikçe bu işi öğreniyordu;ekmek

teknesini alıp ayakkabıları boyamaya koşuyordu .Eve dönene kadar sadece tek bir simit

yiyebiliyordu...
Akşam tüm kazancını anneye veriyordu,yorgun düşüyordu ,bir tabak çorbasını içip

derslerini çalışmadan uyuyordu...Sabah okuldan sonra ,sandık başına gidicek para

kazanacaktı...

Sınıfını zar zor geçmişti ; tatil geldi ya çok sevinçliydi ,sabahtan başlayacaktı para

kazanmaya ..

Bir müşteri geldi ,boyacı çocukla aynı yaşta oğlu vardı yanında,babası çocuğuna ilginç ve

renkli oyuncaklar almıştı,çocuk ya ayakkabıyı boyarken ,daldı çocuğu setretmeye ve boyalı

ellerinle oyuncağı eline aldı ;oyuncağa hayran hayran baktı evirdi çevirdi ,müşterinin

çocuğu da versene benim oyuncağım o; babam bana aldı sınıfı mı geçtim diye ,pis ellerinle

tutma !

Boyacı çocuk gururluydu onurluydu ,netice de çocuktu.Müşteri gitti çocuk ağlıyordu

sessizsce

boyalı ellerinle gözyaşlarını siliyordu ,yüzünde siyah ince çizgiler oluşuyordu akan

gözyaşlarını her silişinde...

İçindeki sessizlikte oyuncağın güzelliğinde ve yaşayamadığı çocukluğuna iç geçiriyordu

sadece,ben çocuk doğmadım ki baba ..!

Oya Gedik
Sızılarımız...