Zifiri karanlıkta gökte tek yıldız olmadan kandil demetlerinden eser kalmayan bir vakitte sırtlandan çakala kurttan böceğe insana halel getirebilecek tüm zihayatların kol gezdiği bir gecede… Bastığın her yer ucu zehir deposu iğnelerin bittiği yollar… Ve sen bu yollarda yürümeğe mecbursun. Ne kadar karanlık, ne kadar tehlikeli, ne kadar adım adım işkence olsa da bir mecburiyete tabisin. Sen mecbursun. El yordamıyla gezdiğin her yer, vardığın her köşe başında başlangıç noktasının nerede olduğunu bilmediğin ince, keskin bir sicim… Hz. Musa zamanında iplerin yılan olduktan sonra seni ta kalbinden ısırabilecek kadar tehlikeli ve sinsidirler. Onları yutacak asadan ejderhalar yok.

Her dakika bir tiz bir çığlık kopuyor dibi mechul derinliklerden. Hiç dinmeden çıplak vücuda inen kamçı sesleri ve devamlı sürüklenen prangaların boğuk gürültüsü… Sonra kahkahalar, kahkahalar, kahkahalar… Zalimlerin el çırpmaları, kahkahaları, mazlumun hıçkırıkları ve gözlerinden damla damla akan yaşların yere düştüğünde uyanık gönüllerde yankılanan “ çıp, çıp…” sesleri var. İkisinin ters istikamete gittikleri ne kadar aşikar değil mi? Biri asıl varılması gereken yere, diğeri ama diğeri fırsat bulunan her lahza kendisinden hem maddi hem de manevi olarak kaçınılması gerekn yere…

Kalemşörlerin kaleminden akan zehir nerde, o zehirle karın sancısıyla yerde kıvranan insan nerde?! Sonra bütün bunların tam aksini hayal etmek nerde?! Saçma bir fikir sancısı, huzurun olmadığı bir alem, elalemin işkence gördüğü bir devir ve mekan…

Şimdiye kadar hangi konuda söz sarfettiğimi merak ediyorsunuz değil mi? Aşikare bir şekilde gözlerimizin önünde olup da kalp ve akıl gözümüzün -böyle gidersek- hiçbir zaman göremeyeceği ve fehmedemeyeceği yeri ben de merak ettim ama en çok neye benzettim biliyor musunuz?

Bunun ikiz kardeşi yaşadığımız dünyaya…




MEHMET DURAK

2007/ DİYARBAKIR