Zor diyordum kendime, bu kadar karanlıkta kalmak zordur tabii ki de…
Yüreğim sızlıyordu sessizliğine…
Ne yapmalı bu karanlığı nasıl dağıtmalı, bu sessizliğe nasıl son vermeli…
Kuş sesleri duyulmalıydı artık bu şehirde…

Ben ona ışık bulabilmek için güneşe gittim…
Elim, yüzüm ve özüm yanarak ışık topluyordum güneşten, biraz aydınlık alıyordum ay deden… :)
Ben bu ahval içindeyken;
Nasılda yakındı, karanlıktı ancak sıcaktı…
Bilemedim… Göremedim de yalanı yanlışı…
Karanlıklara gömülmüş olan bu şehrin sıcaklığı da bir zaman sonra buz kesti…

Karanlıklarla kuşatılmış bu şehrin sessizliği bana git diyordu çığlık çığlığa…
Bu çığlıklar neden di?
Duyuyordum inanamıyordum, İnanamıyordum işte…
Umut dolu gözlerle bakmak isterken yarınlara, git diyordu aydınlığım yok sana….
Düşlerimde süslediğim yarınları dünden umutsuz kılmakmış hüneri her defasında…

Oysa Yarabbi ne çok istedim, sen şahitsin, karanlıklara gömülen bu şehre baharı getirmeyi…
Aydınlıklar vermeyi… ne çok istedim… beni hiç ama hiç anlamasa da…
O bilmedi…. Bilmesinde…
Sen biliyorsun ya… yeterli bana…

En acısı git demeside değil aslında…
Yana yakıla topladığım,
Bin ümitle, bin bir hevesle sunduğum ışıklarımı heba etmesiydi bir başkasına…
Kendinin olmayan aydınlıkları sunarken rahat mıydı acaba…
Bu kadar yalanla, yanlışla düzen kurduğunu sanıyordu…
Oysa satın aldığı karanlık oluyordu.. bir önceki karanlıklarından bile fazla…

Şimdi niçin anladım, bu şehir hep karanlıklarda ve niçin hep karanlıklarda kalacak…
Helal kılar mıydı? Rabbim.
Nurlu bir sabahı böylesi bir şehre, kocamış bir şehir dahi olsa da.

Hani kulu kula sebep kılarsın ya! Ey Rabbim…
Benim niyetimde, sebep olmaktı aydınlıklara…
Değmezmiş…
Senin merhamet eylemediğine merhamet edilmez, sevgi beslenmezmiş öğrettin bana…
YAŞATTIKLARINLA……………………