Hayat yaprağımdan ( 5 Ekim 2009) tarihli sayfa koparken yine canım çok yandı. Bir meslektaşımı daha kaybettim. Bizim canımız yanarken kimbilir daha kaç can yanıyordur ama yine de insanın kendi acısı kendine. Onu on yıl önce bu ilçeye taşınınca tanıdım; sakin sessiz, ufak tefek ama yüreği kocaman bir bayandı. İlk zamanlar pek görüşemedik kızı öğretmen olmuştu ve evlenmeye hemen kara verdiği için o yaz onu evlendirmişti, daha sonraları tayinleri belli olmuş,uzak bir şehre yerleşmişlerdi tabii ki daha sonraki yıllar bebek derken uzun bir diyaloğumuz olmadı. Daha sonraları görüşmelerimiz, gezmelerimiz,sohbetlerimiz arttı.Herşeyden konuşurduk ama gurbet onun gözlerinde hüzün idi, sözün bittiği yerdi.Tatillerde biten gurbet diğer zamanlarda yine başlardı.Ayrı yaşamak yıllarca emek verdiğin bir şeyden ayrı yaşamak,sözün bittiği yer olur.
O beş Ekim günü gurbetliğini bitirdi ama ben onun dostluğunu,gülen yüzünü hep arayacağım.