anne…
anne sana sesleniyorum duymuyor musun beni? Başka kimseyle konuşamıyor ki, sende duymuyorsun sesimi… Ama ben duyuyorum bana anlattıklarını, hatta anlatamadıklarını bile… Haklısın aslında varlığımı bile hissetmen zor şu zamanlar varla yok arasıyım sende… Burası çok karanlık birazda büyük henüz anlayamıyorum nerdeyim neler oluyor ama seni tanıyorum varla yok arası olsam da tek hissettiğim sensin.
Beni karşılıksız sen sevecekmişsin, sen koruyacakmışsın beni her şeyden, karnımı sen doyuracak ağladığımda sen beni kucağına alacakmışsın. Şimdi ne demek bunlar bilmiyorum çokta anlamıyorum aslında kimden koruyacaksın ki beni, ben neden ağlıyacağım… ?
Ama şimdilerde tek hissettiğim sensin sıcacıksın beni gerçekten sevdiğini biliyorum çünkü sürekli bana dokunur gibi dokunuyorsun benim olduğum sana...
Büyüyorum sanki her gün biraz daha burada anne sende farkında mısın? Sağa sola çarptığımda yuvarlanmak yerine dokunuyorum artık sana ellerimle. Gözlerim var keyfetmeye çalışıyorum olduğum yeri, seni…
Anlamaya çalışıyorum neler oluyor neden buradayım sen ne zaman geleceksin?
Seni çok merak ediyorum anne… Ne zaman karşılaşacağız seninle? Nerdesin şimdi?
Nasıl bulacaksın beni?
Aslında çok korkuyorum anne burası karanlık, önceleri karanlığı tanımıyordum. Bu yüzden bilmiyordum korkmak ne demek. Ama şimdi biliyorum ve çok korkuyorum anne, ne olur alsana beni, nerdesin? Hani sen koruyacaktın beni… bırakmasana…
Konuşmuyorsun da benle artık sesini duyuyorum ama anlayamadığım bir şey bu. Sen böyle yapıca yüzüm buruşuyor daha yeni atmaya başlayan kalbim daha hızlı atıyor ve ben daha çok korkuyorum.
Anne, bana hep anlatıyorsun ama duymuyorsun sana sorduğumda, baba ne baba kim? Anlatırken hep ağladığıma üzülme diyorsun bana, nedir bu ağlamak? Benle konuşmadığın ama sesini duyduğumda yüzümü buruşturan hızlı hızlı attıran kalbimi beni korkutan şey mi ağlamak? Çok korkuyorum ağlama anne…