İnsan neden hep ’yasak’olana koşar adım gider?Neden ’var’ kıymetsiz, ’yok’ en değerlidir??

İlişkimiz alarmı geç kurulmuş bi saat gibiydi sende.Hep geç uyandın bu aşka.Sen farkettiğinde bir şeyleri,ben çoktan yola koyulmuştum.Sen farket diye çok çabaladım.Çok defa boğazıma düğümledim cümleleri.Aşk soluk soluğa bir savaştı benim için ve en çok kendimi kendime kırdırdım.Bir seni kırmadım,en çok sana kırıldım!Bedenim paramparça olana kadar terketmedim savaş alanını...

Bir sabah uyandığımda çok yorgundum.Uyanmayı istemeyecek kadar vazgeçmiştim bu aşktan.İnsan bu kadar severken neden vazgeçer o sabah anladım.Gitmeliydim biliyorum ama öylece bırakamıyordum seni ardımda...Sana ’git’ diyemezdim,gidemezdin biliyordum.Suçlu bir çocuk masumiyetinde bakardın gözlerime,ben yine anne şevkatine bürünüp,kendi yaralarımdan vazgeçer senin yaralarına merhem sürerdim.Anlaşılan sen uyurken gitmeliydim ve geri dönmemek için sana gelen bütün yolları unutmalıydım.Hafızam bir sana zayıf değildi...

Ve topladım her şeyimi,seni çıkardım hayatımdan,kendimi ikiye böldüm ve bütün acılarımı yüzüme çarpıp kendime gelmeye çalıştım.Sonuç mu?Sıfır!Seni benden,beni senden çıkarınca sıfır kaldı geriye.Oysa ben hep seninle aynı paydada eşitlemeye çalışmıştım kendimi.Oysa sen sabittin,ne yapsam değiştiremiyordum.Ben etkisiz elemanı oldum bu aşkın!

Kısacası bu aşkın matematiği iyiydi,felsefesi boşluk,türkçesi dilsiz,coğrafyası karanlık...Tarihi hep bir yerlerde yazılmaya devam edecek...Senin hiç bir zaman göremeyeceğin sayfalarda.Ne kadar okusan ders alamayacağın bir lisanda....

Üzgünüm sevgilim...Aşkın geçer not alamadı benden.Sen benden geçtin,ben aşkından geçemedim...Çabalama boşuna! Tekrarı yok bu aşkın!!!