tanrıyla aramızda bir anlaşmazlık var son zamanlarda. ona olan isyanıma karşılık beni, bedenime gönderdiği sinyallerle cezalandırıyor sanki.

evet hep hastalıklı biriydim ama bu son dönemler... hele ki şimdi yaşadığım durum; yatağa bağımlılık. su içmek için bile annenin yardım etmesi... dün gece ilaçlarımı alıp uyumaya çalıştığımda ne anneme ne babama duyuramadığımda sesimi; inleyerek bir yakarış halinde zikrettim adını. //"allah ım dayanamıyorum, yardım et!" //

ilaçlardan fayda alamadığımı düşünmekte olan annemin yatağın başına her gelişinde elini başıma koyup dua etmesi ayrı bir olay...
"ey sevgili kul özlem; işte özüne dönüyorsun"

Bölük pörçük birbirinden bağımsız ve adına kabus diyebileceğim rüyalar görüyorum. beynimin içinde kurulu bir çocuk bahçesi var sanki. ne gözlerimi açıp rüyalarımdan kaçabiliyorum, ne de tüm çocukların leşlerini toprağa gömebiliyorum. karabasanlarımdan kurtulmamın tek yolu dua etmekti küçükken. şimdi onlarla pazarlık ediyorum; //"kabussun ve az sonra geçeceksin; dua ettirme bana, çünkü bu saçma olur; ayrıca Allah ın kabul edeceğini sanmıyorum".// bir kaç titreme nöbeti, ve gürültüsü olmayan çığlıklardan sonra uyanıyordum. bu günlerde nedense olmuyor, titreme nöbetlerine, boğazımı tıkayan bir el, gözlerimin üstüne çöreklenmiş milyon çocuk gürültüsü eşlik ediyor.// "allah ım lütfen geçsin, allah ım lütfen geçsin,allah ım lütfen geçsin" //sonra alışılagelmiş olandan farklı bir huzur ve rahatlamayla gözlerimi açıp, yastığın soğuk yüzünü çevirip uyumaya devam ediyorum. şimdi hastalığım... aylardır bitmek bilmeyen uyuşukluk ve kırıklıktan sonra - belki sadece depresyondu- dengemi iyice altüst eden ve bana kendimi "hiç" hisssettiren ilaç bağımlılığı.

dün gittiğim hastanede normal bir muayenenin ötesinde verem testine işi vardırmaları, kollarımı mosmor yapmış sayısız kan alımı, bedenim yerinde değilmiş ve sanki uzay boşluğundaymışım gibi gelen hissizlik, boğazıma yapışıp kalmış ve bir şey yemeyi geçtim nefes almamı engelleyen acı, her öksürdüğümde kasıklarımdan göğüs kafesime doğru yayılan ; içimde büyüyen bir canavar varmış da çıkmak istercesine iç organlarımı tekmeliyormuş gibi gelen ve çatlayayım da geçsin artık dedirten ağrı...

Allah bu sefer kötü sınadı beni, sanki buna ihtiyacı varmışcasına.

//"düş kırıklıklarınla gelmedin bana, kabuslarından uyandığında titrek ellerinle dua etmek yerine sevdiğin adamı tuşlamakla kurtulmaya çalıştın telefonunda, ailene öfkeni yenmek ve sabır dilemek yerine kapılarını kilitleyerek kaçtın olaylardan ve sevilmemenin ızdırabı düştükçe içine mum kokusunda aydınlatılmış bir oda da şişelerin dibini görerek içini daha da yaktın" "ey kul ben buradayım, terinle ıslattığın yastığının kenarında, her gün bindiğin dolmuşta, akşam karanlığında, içine öfke dolduğunda" "sana emanetime iyi bakmadığın ve bir an önce ondan kurtulmak istediğin içindir sana kendimi böylesi hissettirmem"//

başka bir dünyada yaşıyormuşum gibi şimdi, soğuk bir gecede üstümde yorganım olmadan uyumaya çalışıyormuşum gibi; ölüler dolu bitmez bir rüyadaymışım gibi.!!
27,04,07/konya