“Her sabah senli bir koşu halinde çırpınıyor ruhum, bedenimde… Bir soluk almak kadar görebilsem seni, kokunu çekebilsem içime; tüm korkularım kaybolacak! Hasretim seninle sona erecek, gelirsen!”



Senden sonra yaşamak hissini hiç sormadım kendime. Aileme bile “o öldü” artık, diye söylettim aylarca. Ölmüştüm ama yalan değildi! Pencere kenarında gecenin gerçek rengini aradığım zamanlarda bile siyah değildi hiçbir şey yokluğun kadar. Hayatın kısalığından çok uzunluğu korkutmaya başladı beni; ömür işte, bilmiyoruz ki ne zaman sonlanacağını. Ve ben sensiz daha ne kadar yaşayacağımı bilemeyerekten, hep düştüm cevapsız soruların tam ortasına… Hani sen, ben yoktu da “biz” vardı sadece ve asla çekilmezdi bu dünya birimiz olmayınca, ne çabuk unutuldu bu sözler.

Hiç kimseler unut demesin onu bana. Unutulmuyor. Hep ben yeniden sevmek istemiyorum ki, unutayım. Sevdiğimi bekliyorum, ayrılmadık ki biz. Sadece uzağız ve bekliyoruz alın kaderimizin bize sahip çıkmasını. Hem bir ayrılık yıkamaz bizi, yüreğimizdeki o aşkla doğduk bir kere, öyle kolay değil unutmak! Geçtiğim tüm sokaklarda halen onun kokusu varken ve ne zaman bir çiçekçinin önünden geçsem o gül teninin dikenleri batarken yüreğime, unutamam!

Sevgilim, sende yaşamak istediğim daha çok hayal varken, kendini bırakma yabancı rüzgârlara. Ha bana da bakma, ara sıra yokluğunla savruluyorum ama içimde zerre kadar zarar verdirmiyorum hiç sana. Alışmak zor tabi ki sensizliğe; daha senliğine alışamamışken, bu yürek çöküntüsüyle yaşamak, kalbimi yoruyor elbette. Ama pes etmiyorum ki, üzülme sende. Biliyorum duyuyorsun kalp atışlarımı sende ve seviniyorsun çocuklar gibi işte! Farkımız var demiştim ya hani sana, anımsar mısın? İşte bu bizim sevgimizin engel tanımaz gücü, sevgilim… Merak etme yarın yine, her pazar buluştuğumuz bankta olacağım, aynı saatte!

Seni sevmekten hiç vazgeçmedim, bunu en iyi sen biliyorsun yine de. Hatırlar mısın, tutunca ellerini, küçücüktüler ve elimde büyüyecek bu ellerin dediğimde, omuz boşluğuma o rüzgârın savurduğu dalgalı saçlarınla yaslandığında, “ gördün mü birtanem, omuz boşluğu işte böyle doldurulur” demiştim, inan ben hiç unutmadım o günlerimizi… Yani her şey bıraktığın gibi ve gün geçtikçe her şey daha da güzelleşiyor. Tekrarı olmayacak seninle aşkımızın ve ben inanıyorum, döneceksin!


Unutma,
Sen benim halen o gül kokulu çiçeğimsin;
Çünkü sen sevdiğimsin!