Gökyüzü birden karardı. Öğle güneşinin tepede olduğu ve dünyaya gülümsediği zamandı. Güneş mi tutulmuştu? Nice güneş tutulmaları görmüştü kadın, ölüme meydan okuduğu onca yıl. Sesler hep bir ağızdan yükselmeye başlamış, kimse neler olup olmadığının ayırımına varamamıştı. Güneş kaybol-du, kayboldu güneş diye bağıranlar ve ağlayan bebeklerin, çocukların sesleri hiç bu kadar korkuya karışmamıştı.
Acıkınca ağlayarak haber vermişlerdi annelerine. Altlarını kirletince te-mizlesinler diye feryat etmişler, yalnız kalınca sıkılmış, ana, baba kucağı istemişlerdi. Nazlanmış, istekleri yerine gelmeyince yerlerde debelenmişlerdi. Ta ki isteklerini yaptırana değin. Korkuşlardı da elbette. Böyle değil. Güneş kaybolmuştu. Kimse, hiç kimse, hiçbir şey göremez olmuştu. Ağıtlar gökyüzüne fersah, fersah yükselmiş, uzay boşluğunda kaybolmuştu.
Nice sonra sesler kesildi. Yavaş, yavaş değil, güneşin kaybolduğu anda olduğu gibi birden kesildi. Ya da herkes öyle sandı. Belki de güneşin var olduğu zamanlarda görme zorluğu gerekmediği için görememişlerdi. Görme-nin ne olduğunu unutmuşlardı beklide kim bilir? Geçmişte yaşananları ise masal sanmışlardı.
Birdenbire kaybolan güneş, yavaş, yavaş gözleri kamaştıra, kamaştıra yeniden doğmaya başladı. Dünya gözlerini ovalıyor, kamaşan gözleriyle yeni-den görmeye çabalıyordu. Tüm dünya yeniden görmeye başladı. Ne yazık ki her şey yaşlanmıştı.
Anaların rahminde ki çocuklar, çoktan doğmuş, büyümüş ve yaşlanmışlardı. Çocuklar, gençler yok olmuşlardı. Her şey, herkes yaşlanmış çoğu da yok olmuşlardı. Sanki tüm dünya cüzzam hastalığına yakalanmış yer-lerde sürünen yaşlılar bakıma muhtaçtı bakabilecek kimse kalmamıştı. Birden olmuştu bütün bunlar. Göremedikleri anda olmuştu. Görememenin cezasıydı dünyaya. Gözleri vardı görememişlerdi. Kulakları vardı duyamamışlardı. Ve güneşi kaybetmişlerdi. Belki kısa bir zaman kaybolmuş, yeniden doğmuştu. İşte her şey kısa zamanda olmuştu. Tüm bebeklerin, çocukların, gençlerin kaybo-luşundan sorumlu olanların gözleri vardı görememişlerdi.