Neden ben ? diye başlar bütün sorular...
neden ben ? kim olursan ol nerede nasıl yaşarsan yaşa kendine yapılmış en ufak bir yanlışta veya hata da ilk sordugun soru neden ben olur. hayata sorarsın önce yaşantına ve yaşantında, hayatında bulunan a’dan z’ ye herkeze sorarsın ama hiç bir zaman cevabı yoktur bu sorunun hayatımızdaki çogu soru gibi bu da cevapsız kalır...
bu hayatta belki de neden ben sorusunu en cok soran o masum, temiz,ve herşeyden güzel olan ne varsa hepsinden habersiz olan çocuklar sorar.. onlar sokak çocukları diye ayrılır diger cocuklardan. insanlar onları gördüklerinde ürker ve korkarlar halbuki onların o gözlerinin içine bir kez bakılsa... neler degişir kim bilir. onlar yetiştikleri ortamda sadece zarar vermeyi ögrenirler çünkü onlar doğdukları andan itibaren zarar görürler onların ne acılar içinde büyüdüğünü hiç düşünmeyiz.. sadece suçlar hor görürüz onları kendi ellerimizle karanlığa iteriz.artık son gelmiştir onlar için ya hapisane köşelerinde yada köprü altlarında karşılaşırız onlarla. işte hayat o an daha da bi zorlaşır onlar için.. ve bir gün

içlerinden biri gecenin o eşsiz karanlığında hıçkırıklar içinde isyan ederken rabbine tek sorusu neden ben olur.. neden ben... bunu kim bile bilir ki. oda iyi biri olabilirdi. iyi bir işi iyi bir ailesi sevgiyi , şevkati, mutluluğu doyasıya yaşayabilirdi ama onu rabbim böyle sınıyordu.evet rabbim o herşeyi en iyi bilen bizleri yoktan var eden.bu hayatı sınav kılan.herşey onun ol demesiyle olurdu.herkez bir sınavdaydı ve en zor olanı SOKAK COCUKLARINA düşmüştü. ve daha kim bilir o küçücük yürekleri nelerle nasıl sınanacaktı... HAKKIMIZ VARMIYDI ONLARI İTİP KAKMAYA O KÜÇÜCÜK YÜREKLERİNİ YAŞARKEN YOK SAYMAYA