Sıradan bir başlangıçtı. Güneş yine aynı yerden aynı parlaklığıyla gülümsüyordu. Rüzgâr aynı seslenişlerden sonra susmuştu. Farkı yoktu zamanın benzer zamanlardan. Işık, ses, kavramlar… Bir anda değişebilir miydi? Seni gördüm ve seninle birlikte her şey değişti. Sen benden habersiz, sevgisiz, güçsüzdün belki. Belki de yaşam tüm yaşanası fırsatları sunmuştu yüreğine. Bilmiyor, tanımıyordum. Tanımak, tanıyıp sevmek için tek ihtiyacım olan bir fırsattı. Tek bir fırsat… Hayatımın karanlığını aydınlatacak, karardığını unutturacak fırsat artık benimleydi. Seni gördüm ve seninle birlikte her şey değişti…

Resimlerinin nerdeyse her biri her an gözlerimdeydi. O gün mesafelerden sıyrılıp kalbine yakın olmak için geldiğimi bilmiyordun. Bilmeyecektin… Senin için sıradan bir tesadüf, sıradan bir başlangıç olacaktı…
Duygularımın esiriydim artık. Sıcaklığını, içtenliğini en önemlisi sevgini hissetmek… Hiçbir şey beni bu denli kontrolü altına almamıştı. Kimseyi bu kadar sevmemiştim böylesine kısa sürede. Her şey o kadar güzel başlamıştı ki korkum beni yalnız bırakmadı. Sevip sevilmemek… Sevilip terk edilmek…
Seven insan terk etmezdi. Biliyordum. Ama bir türlü emin olamadığım bir şey vardı. Beni sevebileceğine inanamıyordum. Sen öylesine inanılmazdın ki… Senin yüreğinden daha güzeline sahip biri yoktu bu evrende… Daha şimdiden her baktığım yüzde seni arıyorken senin kusursuzluğuna sahip biri ne mümkün bu dünyada…

Her anımı birlikte geçirmek, her an sesini duymak, sesinin büyüsünde kaybolmak, kayboluşlarda huzur bulmak istediğimdin. Kaderim biraz olsun ipucu vermişti. Bekleyecektim… Bekleyişlerimin de bir sonu olacaktı. Umarım bu son aşk dolu olur. Aksi olursa eğer, yaşadığım dakikaların anlamı kaybolur… Saniyelerin pişmanlığı, günlerin gözyaşı ve mevsimlerin acı dolu haykırışlar içerisindeki çaresizliğine katlanamam… Bekleyişimle birlikte yaşamım da son bulur…