BABA ÖZLEMİ 12



Tıraş olmuş, temiz giysiler giymiş, bambaşka biri olmuştu.

Doktor “sağlık sularınız olsun, ne kadar değişmişsiniz “

Yaşlı adam ağlıyordu,

“Niye ağlıyorsunuz? Sevinmeniz lazım”

“Nasıl sevineyim ki, bunları ben hak etmedim”

Doktor yanına geldi,

“ Herkes bazı şeyleri hak eder. Bakın, bu güne kadar çok sıkıntı çekmişsiniz, eh birazda rahat etsin demiş Allah, bu kızı karşına çıkarmış, bunda üzülecek ne var”

“O kız benim kim olduğumu bilse böyle davranır mıydı acaba, onun yüzüne bakacak biri değilim ben”

“Kendinizi böyle üzmeyin”

“Yok, yok, ölmeyi ne kadar isterdim şu anda anlatamam “

“Böyle konuşmayın, hele Kader’in yanında. kız ne kadar mutlu anlatamam. o sizi çok sevdi, siz de onu birazcık sevin ki kızcağız da mutlu olsun”

“size her şeyi anlatacağım”

Üç kızı oldu diye Avrupa’ya gidişini, bütün yaşadıklarını doktora kısaca anlattı.

“Anladın mı neden ölmeyi çok istediğimi”

“yok” dedi Doktor “Sen kendi açından ölmeyi hak etmişsin ama kızlarına, bilhassa kadere bunu yapmaya hakkın yok. O sizin için deli divane oldu. Bundan sonra yapacağın en iyi şey bir an önce iyileşmek onlarla beraber olmak. Onlar çok iyi insanlar, sen bir hata yapmışsın ama bak cezanı nasıl çektin, bundan sonra hep beraber olalım baba”

Adamın elini öptü. hasta adam bir daha yıkıldı. Ağlamaya başladı.

Doktor “ gel seni benim odama götüreceğim.”dedi. Kalkmasına yardım etti. koluna girdi. yavaş yavaş doktorun odasına gittiler.

Odada Ayla ve Hülya hanımlar vardı. Geldiklerini görünce şaşırdılar. Genç doktor,

“Bakın size kimi getirdim. Yaptığı hatalardan dolayı çok acı çekmiş, çok üzülmüş, çok pişman olmuş biri var. Ben onu anladım. Umarım sizde anlarsınız”

ilk ayağa kalkan Ayla hanım oldu.

“Abi, abim benim, abim”

Ne kadar kıssa da, yine de içinde abi hasreti vardı. boynuna sarıldı, ağlamaya başladı. İki kardeş çok uzun yıllar görüşmemişti. Uzunca ağlaştılar. sonra Hülya’ya döndü,

“Sana hiç yüzüm yok, beni af et”

Hülya çok kırgındı ama artık yapacak başka bir şey yoktu. olan olmuştu. o kızlarının babası idi. sadece tokalaştı, geçmiş olsun dedi. Oturdular. ne konuşacaklarını bilemiyorlardı.

“Kızını tanıdın mı” dedi hülya “Ne zaman anladın, Kader’in kızın olduğunu”

“Diğer hastanede yatarken Mehmet’e soy adını söylemiş, o zaman anladım, ama o gelinceye kadar biz oradan ayrıldık. onu çok özledim bu geçen aylar içinde. hep ölmek istedim, kızlarımın yüzüne nasıl bakacağım. Yalnız Mehmet’e bir mektup yazıp her şeyi ve sizleri anlattım, ben ölünce verilecekti cebimde taşıyorum. Ama Allah bizi ölmeden karşılaştırdı. Ya siz nasıl anladınız”

“Mehmet bize bazı şeyler anlattı ve Kader’e çok benzeyişi her şeyi açıklıyordu. Bu gün buraya sizi görmeye geldik. Aklımızda yine bir acaba vardı. Doğrumu diye doktora anlattık. oda size gidip getirdi”

Ayla abisinin dibinde oturuyor, ellerini yüzünü seviyordu. o kadar zayıftı ki, hep ağlıyordu. bu sırada kapı açıldı. Kader hızla içeri daldı.

“Enişte hasta yok” demeye kalmadı hepsini bir arada görünce şok oldu. Hele halasının yanında oturuşu, onu okşayışını görünce daha da aptallaştı.

“Neler oluyor size, ne işiniz var burada”

Diye soru üstüne soru yağdırıyordu Ayla göz yaşlarına bir türlü hakim olamıyordu.

Kader “hala, niye ağlıyorsun” dedi.

Eniştesi “Bunlar sevinç göz yaşları kızım, bakma ağladığına seviniyor, sevdiğine kavuştu”

“Ne yani, halamın sevdiğimi varmış”

“Varmış ya, bizden hep sakladı”

Gülüştüler. Hasta adam Kader’e, biraz ürkek biraz korkak bakıyordu. Sonra yanına çağırdı.

“Gelir misin kızım” dedi. “Suçları günahları çok olan, bu biçare adamı affedebilir misin acaba”

Kader bir şey anlamıyordu. Şaşkın, şaşkın annesine baktı “Anne neler oluyor” dedi.

“Bana sorma, sana bir soru soruldu cevabını ver”

Hasta adam Kader’in ellerini öptü. genç kız çekmek istedi.

“ estağfurullah, ne olur yapmayın. bana minnet duymayın”

“Bu minnet duygusundan da öte kızım”

Diye ağlamaya başladı. “ beni affedecek misin “?

Kader bir şey anlamıyor, içi eziliyordu bu zavallı adama bakınca.

“Tabi efendim, ben kimim ki sizi af etmeyeyim sizi çok seviyorum. Üzülmeyin”

Bütün bunlar ne der gibi annesine baktı. Bu arada doktor diğer kızlarını da çağırmıştı. Mehmet’te oraya gelmişti. hepsi bir arada idiler. Şaşkınlıklar sınırı aşmıştı. Büyük abla tahmin etti. Biraz kırık duruyordu. Annesi büyük olarak lafa karıştı.

“Çocuklarım, hepiniz iyi kalpli ve asil çocuklarsınız. Sizden özür dileyen biri var ve sizde bu özrü kabul edip büyüklüğünüzü gösterin”

Kızlar artık anlamışlardı.

Kader “ ne özrü”

Hülya biraz zorda olsa” babanız” dedi.

“Babanız sizden özür diliyor, yaptıklarından dolayı”

Kader hasta adama baktı “Babam mı”?

“ Evet babanız”

Odada soğuk bir hava esti. Herkes şaşkın ve suskundu. Önce Kader “ Babam” dedi. “Babam” Boynuna sarıldı. diğerleri de. Hepsi ağlıyordu ama bu gözyaşları mutlu bir tablonun akan boyaları gibiydi. Mehmet ne olduğunu anlamamıştı.

Kader “kardeşim” dedi. “kardeşim, ben bildim, sizi ne çok sevdim, ben bildim, kanım kaynadı”

Hepsi hem gülüyor, hem ağlıyorlardı. “ Allah’ım bize babamı verdin” diye. Mehmet ise bambaşka duygular içinde idi. onlar babalarını bulmuştu, ya kendisi. Hülya hanım bunu fark etti, yavaşça yanına geldi.

“Onlar babalarını buldu, kabul edersen bende annen olurum”
Genç çocuk kollarını Hülya hanımın boynuna doladı.

“Anam” dedi “anam “ kızlar dönüp bu tabloya baktı. Artık çok mutluyuz. Babamız birde oğlan kardeşimiz var diye

YAZAN HACI AYŞE KARAN BABA ÖZLEMİ ADLI HİKAYENİN SONU